ڊاڪٽر در محمد پٺاڻ
منهنجا صبح جا سلام
سنڌ جي اديبن ۽ شاعرن تي ڪيترا ماڻهو ميارون ڏيندا آهن ته اهي ڏکئي وقت ۽ نازڪ حالتن ۾ عوام کي دڳ لائڻ ۽ منجهيل مامرا سمجهائڻ ۾ ڪو ڪردار ادا نٿا ڪن. پر حقيقت ائين نه آهي. هن ڪاپي ڪلچر جي دور ۾ ماڻهو پڙهڻ ڪو نه ٿا. اهو اديب ۽ شاعر جو ڏوهه ڪونهي ۽ نه انهن جي وس ۾ آهي ته پاڻ پنهنجا ڪتاب، ڪهاڻيون ۽ شعر کڻي ماڻهن کي پڙهي ٻڌائن. هو جو لکن ٿا اهو جيڪڏهن پڙهيو ۽ سمجهيو وڃي ۽ ان تي عمل ڪيو وڃي ته هوند اسان جي سورن جا مذڪور گهٽجي وڃن.
آئون لڳ ڀڳ ٽن سالن کان لڳاتار صبح جا سلام شعر ۾ لکندو آهيان. اهي نه فقط انگريزي ترجمي سميت فيس بوڪ تي رکندو آهيان، جيڪي منهنجي چئن هزارن کان مٿي دوستن کي ملندا آهن. ان کانسواءِ ايس ايم ايس ذريعي پنج سو کن دوستن کي به موڪليندو آهيان.
روزانو نئون شعر لکڻ ۽ ان ۾ ”سلام“ ڀرڻ جو حق ادا ڪرڻ ڪا معمولي ڳالهه ڪانهي. اسان جا ماڻهون هونئن ته دعائون گهڻيون ڪندا آهن، پر هن وقت تائين موبائيل ۾ ”سنڌي“ شامل ڪرائي نه سگهيا آهن. ان ڪري نج سنڌي حرف جهڙوڪ ڱ، ڳ، ڃ ۽ ڙ ۽ ٻيا ڪيترا، موبائيل ۾ لکي نٿا سگهجن. اهڙن حالتن ۾ روزانو نج سنڌيءَ ۾ ”بيت“ لکڻ ڏاڍو ڏکيو ڪم آهي، پر مون ڪري ڏيکاريو آهي.
ٽن سالن کان اهي بيت لکندي ۽ پنج هزار ماڻهن تائين پهچائيندي. مون کي پنهنجي لکيل پڙهيل دوستن جي نفسيات، روين ۽ قدرن جي پڙهڻ پرجهڻ جو موقعو به مليو آهي. هونءَ جيڪڏهن اٺ ڪتابن جا پڙهان ها ته به پنهنجنجي ڪن پرڪارن جي ايتري خبر نه پئي ها. مون ”پرڪارن“ جو لفظ انهيءَ ڪري ڪم آندو آهي. اهي ۽ اهڙا لڇڻ زنده، ترقي پذير ۽ مثالي قومن ۾ نه ٿيندا آهن. الائي ڇو اهڙا عيب اسان کي چچڙن وانگر چنبڙي ويا آهن ۽ اسان جي ماڻهپي جو رت چوسي رهيا آهن، پر اسان انهن مان جند ڇڏائڻ لاءِ به تيار ڪو نه آهيون. هتي ڪي مثال ڏيڻ، اسان کي پنهنجي انفرادي ۽ سماجي روين ۽ قدرن کي سمجهڻ ۾ مدد ڏيندا.
1. مسلمان هئڻ جي ناتي سان سلام جو جواب ڏيڻ اسان لاءِ فرض بڻجي پئي ٿو، جيڪو اسان جي سلامتي گهري، ان کي موٽ ڏيڻ اسان جو اخلاقي فرض آهي، پر مون کي اهڙا کٽا مٽا تجربا کوڙ ٿيا آهن. ڪن صاحبن انهن ٽن سالن ۾ هڪ دفعو به وات ٽڪاڻي نه ڪئي آهي ۽ نه سلام جو جواب ڏنو آهي. گهٽ جواب ڏيندڙ دوستن مان هڪڙو ناميارو شاعر بيمار ٿي پيو. نه ڪو آيو نه ويو، مون کي ته ڇا جهڙوڪ منهنجي فرشتن کي به خبر ڪا نه هئي ته صاحبن جي دشمني جي طبعيت خراب آهي. نيٺ هڪ ڏينهن ڪاوڙ ۾ منهنجي صبح جي سلام جي موٽ لکي موڪليائين ته: ”تون بي رحم ۽ بي حس ماڻهون آهين. آئون بيمار پيو آهيان ۽ تون نه ته پڇڻ آيو آهين ۽ نه وري ڪو بيان ڏئي سرڪار کان مطالبو ڪيو اٿئي ته منهنجو علاج ڪرايو وڃي. مون کي تنهنجي ۽ تنهنجي پيغامن جي ڪا ضرورت ڪانهي.“
انهيءَ ۽ اهڙي رويئي مان اسان کي پنهنجون ٻه اوڻائيون پڌريون ٿي ملن ٿيون، پهرين ڳالهه ته اسان ”رابطن“ ۾ ايمان رکڻ وارا ڄڻ آهيون ئي نه. ”تعلق“ جي معنيٰ آهي لاڳاپو. لاڳاپي جو مطلب آهي ٻنهي طرفن يا ڌرين ۾ بلاناغي تعلق رهي. ڏک سک جي خبر ملندي رهي ۽ حال احوال ٿيندا رهن. پر جيڪڏهن ٽريفڪ پئي هڪ طرفي هلندي ته خبر ڪيئن پوندي ته ڪو سکيو آهي يا ڏکيو. مون طرفان ته شاعر صاحب کي روزانو ”صبح جو سلام ملندو پيو رهي، پر جيڪڏهن هن جي طرف کان به جوابن جو سلسلو جاري رهي ها ۽ ڪڏهن ڀل ۾ کڻي فون ڪري ها ته خبر پئجي وڃي ها ته صاحب اٿڻ ويهڻ جهڙو ناهي. هاڻ ان ۾ منهنجو ڪهڙو ڏوهه؟ ڇا اسان کي پنهنجي روين جي قبلن درست ڪرڻ جي ضرورت ناهي؟ آئون ڄمار ۾ ٻه ڏينهن وڏو، ڀل ۾ ٻه ٽي اکر وڌيڪ پڙهيل، پوءِ به عمر، علم يا تجربي کي ڪسوٽي بڻائڻ بدران پيو پيغام موڪليان، پر هن نوجوان پنهنجي بي رابطگيءَ ۽ منهنجي عمر خواه تجربي جو لحاظ نه رکيو ۽ ڀنڀور کي باهه ڏنائين.!
ٻي ڳالهه به جيڪا ”ادبي حلقي جي سماجي اوڻائي“ طور هن واقعي مان نظر اچي ٿي، اها هي آهي ته اسان پنهنجي بيماريءَ يا ڪنهن ٻيءَ ڪمزوريءَ کي اشتهار بڻائي سرڪار اڳيان هٿ ڇو ٽنيون؟ خودداري ۽ عزت نفس به ڪنهن شئي جو نالو آهي. اسان اهو ڇو ٿا سوچيون ته مري وينداسين ته ملڪ نه هلندو يا سج نه اڀرندو. اسان جي سورن کان ماروئڙن جا سور ڳنڀير ۽ هنيانءُ ڏاريندڙ آهن. دردن جون دانهون ٻڌڻيون هجن ته انهن ماڻهن کان پڇو جن کي درياهه بادشاهه برباد ڪري ڇڏيو ۽ اڃا انهن مان ڪن جي آبادڪاري نه ٿي آهي. وچان مڪو متو آهي ڪن اين جي اوز جو ۽ عملدارن جو، جن جون سموريون آڱريون گيهه ۾ آهن، جن آبادڪاري ۽ امداد جي نالي ۾ منهنجي ماروئڙن کي يرغمال بڻائي پنهنجي لاءِ مال ڪمائڻ جو رستو ڳولهي لڌو.
سنگهارن جا سور ڏسڻا آهن ته بارش جي ستايل ايراضين ۽ ماڻهن جي جيءَ ۾ جهاتي پايو. اوهان کي اڃا به ڪن هنڌن تي انسانيت جا ننگا ناچ جو موقعو ملندو. بي روزگاري، بجليءَ جا بحران، مهانگائي ۽ ٻيا موتمار مسئلا قوم لاءِ زندگي ۽ موت جو مسئلو بڻجي چڪا آهن. اهڙين حالتن ۾ اسان کي فقط پنهنجون بيماريون ياد اچن ۽ بيماريءَ جي نالي تي پنڻ تي سندرو ٻڌي بيهون ته پوءِ قوم جو واهي الله آهي. پوءِ اسان کي اهي ڊاڙون ٻٽاڪون هڻڻ نه گهرجن ته اسان قوم لاءِ سوچيون ۽ لوچيون ٿا.
2. هنن صبح جي سلامن موڪلڻ مان هزارين رويا منهنجي آڏو آيا آهن. ڪن مهربانن کي اهو گهمنڊ ٿي پوندا آهي ته هو بي انتها ”معتبر“ آهن ۽ اهو مون تي فرض عائد ٿئي ٿو ته بلاناغي سوير سوير ڏانهن پيغام موڪلي ڏيان. ان ڪري ڪڏهن ڪڏهن اهڙن مهربانن کان پيغام پهچندو آهي ته: ”دير ڇو ڪئي اٿئي؟ ستت پيغام موڪلي ڏي.“
آئون ته ايڏو وڏو ماڻهو ناهيان، قوم جو خادم ۽ قوم جي فرد جو خادم. ان ڪري پوئواري ڪرڻ ۾ ڪڏهن سستي نه ڪندو آهيان پر ڪڏهن ڪڏهن اها حسرت ضرور ٿيندي آهي ته جيڪر اهڙي حڪم صادر ڪرڻ سان گڏ ڪڏهن ڀل ۾ ”صبح جو سلام“ به لکيو وڃي ها ته ڪيڏي نه خوشي ٿئي ها ته مان به مارن کي ياد آهيان ۽ ڪو صبح جو سوير مون کي به دعائن سان ياد ڪري ٿو.
ڪڏهن ڪڏهن دل ۾ ويٺل گمان وارو شيطان مون کي به سوچ جي چوچڙي ڏيندو آهي ته اها ڪهڙي ماجرا آهي جو تون ته نٿو وڻين يا گهرجين. پر تنهنجي ”صبح جي سلام“ جي ڪن کي ايڏي تانگهه ڇو ٿي ٿئي؟ انهيءَ اڻ تڻ ۾ هئس ته هڪ دفعي هڪ ڇوڪريءَ مون کي منهنجو ئي ”صبح جو سلام“ مون ڏانهن صبح جي سلام طور موڪلي ڏنو. مون کانئس پڇيو ته هي سلام تو پاڻ لکيو آهي؟ جواب ۾ چيائين ته فلاڻي شهر ۾ منهنجي سهيلي آهي، اها ڏياري موڪليندي آهي، مان فقط نالو مٽائي ٻين ڏي موڪليندي آهيان، مون انهيءَ ”فلاڻي“ شهر ۾ پنهنجي دوستن تي نظر وڌي. انهن دوستن ڏي سڀاڻي کان ٿورو دير سان سلام موڪليم، پر ان کان اڳ ڇوڪريءَ ڏي سلام موڪلڻ شروع ڪيو. ڇوڪريءَ کي منهنجو سلام پهتو ۽ پوءِ اهو سلام ”فلاڻي“ انهيءَ شهر مان کيس سهيليءَ نه پر هڪ سهيلي ڏياري موڪليو. پوءِ ته ڇوڪريءَ انهيءَ ماڻهو سان اها ڪئي جا ٻرڙي ڪئي ٻارن سان. همراهه پڪڙجي پيو، سندس پتا وائکي ٿي پيا ۽ مفت ۾ مان مفت ۾ مان وٺڻ وارو سندس سلسلو ختم ٿي ويو، ائين ”ڪڪڙ ڪورين جو نانءُ وڏيرن جو“ جو مصداق ڪيترا دوستن منهنجي پيغامن تي لئي ڪندا هئا ۽ ڪندا هوندا. پر ”کٽيءَ جي گهران وئي شو.“ نه ته منهنجي محبت-هڻي محنت ۾ ڪمي آئي آهي ۽ نه وري نالي ناموس تي اثر پيو آهي.
ائين هڪڙي پاڻ-هرتڙي وڏي ماڻهوءَ کي مان به سلام موڪليندو هئس ته منهنجا سلام ٻين طرفان به نالي مٽ سان ملندا هئا. همراهه ڏمرجي پيو هڪ دفعي موبائيل ۾ نياپو ڪيائين ته ”خدا جي واسطي يا ته پيغام لکڻ ڇڏي ڏي يا پيغام موڪلڻ بند ڪر.“ مون کي هڪ معتبر ۽ ديندار شخصيت جي مجبورين جي مصروفيتن جي خبر هئي. مون سوچيو ته هن متقي ۽ ديندار کي صبح جو قرآن شريف پڙهڻ جو به موقعو نٿو ملي. سو ويچارو منهنجا پيغام ڪٿان پڙهندو؟ ان ڪري مون ان ڏانهن ”صبح جا سلام“ موڪلڻ ته بند ڪيا، پر ٽڪ ڪري اهڙي ماڻهوءَ ڏي موڪلڻ شروع ڪيا، جنهن جي هي ديندار چاپلوسي ڪندو هو. منهنجو ”صبح جو پيغام“ ائين اڄ ڏينهن تائين ٻيو دڳ وٺي هن تائين پهچندو اهي ۽ کيس مجبور ٿي موڪلڻ واري کي چوڻو پوندو آهي ته: سائين! اوهان روزانو منهنجو هوش ايمان تازو ڪندا آهن، “ ائين جڏهن منڍيءَ مٽ ٿيندي آهي ته منهنجا پيغام اهڙن ماڻهن جي هوش ايمان تازي ڪرڻ جو باعث بڻجي پوندا آهن.
3. آئون ”صبح جا سلام“ مسلمانن کان علاوه هندن ۽ عيسائين ڏي به ڏياري موڪليندو آهيان. اهڙيءَ صورت ۾ منهنجي پيغامن ۾ ”السلام عليڪم/نمستي/گڊ مارننگ“ لکيل هوندو آهي. اچي ڪي دوست ناراض ٿيا ته مان پنهنجي پيغام ۾ ”نمستي“ ڇو ٿو لکان. مون کي اهڙن دوستن جي ديني مطالعي تي کل ايندي آهي. اسان ”گڊ مارننگ“ چوندا ۽ لکندا رهندا آهيون، ڪنهن ان تي اعتراض لاءِ به سوچيو؟ پر سندن ڏمر ”نمستي“ لفظ تي اچي پيو. مون هڪ کان وڌيڪ دفعا کين سمجهايو ته ”السلام عليڪم“ جو حقدار فقط ۽ فقط مسلمان آهي. ڪنهن غير مسلم پوءِ اهو ”هندو“ هجي يا ”عيسائي“ کي ”السلام عليڪم“ نه ٿو چئي سگهجي.
اهڙي نموني دوست ”اکران دي وچ جو ئي اڙيا“ ۾ اٽڪي ”عشق جي چاڙهي مور نه چڙهيا“ واري منزل تي مامور ڏٺم ۽ کين ديني تقاضائن سمجهائڻ جا جتن ڪيم ته ڪنهن هندو يا عيسائي کي ”السلام عليڪم“ نه چئو.
اکرن ۾ اڙڻ جا ٻيا مثال به منهنجي اڳيان آيا. اسان تنگ نظريءَ جي انهيءَ شاهه راهه تان گذري رهيا آهيون جو ڪنهن چور کي چور چوڻ ڏکيو ٿو لڳي. اهڙيءَ صورتحال ۾ جڏهن ماڻهو يا معاشري جي اوڻائين جي نشاندهي ڪرڻي ٿي پئي ته ان لاءِ پاڻ کي مثال بڻائي چوڻو ئي ٿو ته هي يا هو مون ۾ عيب آهي.
مون جڏهن ائين اهڙي نشاندهي ڪئي ۽ چيم ته هي منهنجي غلطي آهي يا هي مون ۾ اوڳڻ آهي ته نصيحتن جو پاڻ لاءِ ٻنڀو کولي ڇڏيم. پيغام ملندا ته: ”اهڙيون غلطيون ڇو ٿو ڪرين جو هاڻي پشيمان ٿو ٿئين. توبه ڪر، تهجد کان علاوه اشراق به پڙهه“ وغيره وغيره.
اهڙين حالتن ۾ مون کي شاهه، سچل ۽ سامي ۽ ٻين صوفي سنت شاعرن جا درد سمجهه ۾ اچي ويندا آهن. جو اسان پنهنجي مرضيءَ، مطلب ۽ سرت مطابق سندن بيتن ۽ شاعريءَ جي تشريح ڪندا آهيون. مان اڃان زندهه آهيان ته تشريح ذريعي منهنجي بيتن جو اهڙو حشر ڪيو وڃي ٿو ۽ جيڪڏهن مري ويندس ته اهڙي تشريح ذريعي منهنجي اهڙي جنم پتري تيار ٿي ويندي جو منهنجا ڪراما ڪاتبين به نعوذبالله وائڙا ٿي ويندا ته هنن منهنجا عمل لکڻ وقت گهڻا عيب ته لکيا ئي ڪو نه آهن.
ان ڪري اها ضرورت محسوس ڪيم ته آئون اهڙو سلسلو شروع ڪيو، جنهن ۾ منهنجي صبح جي سلامن ۾ سمجهاڻي به هجي. منهنجا ”صبح جا سلام“ واقعاتي به آهن ته نظرياتي به . واقعاتي هن روپ ۾، ڪڏهن ڪو واقعو رونما ٿيو. درياهه ٻوڙان ٻوڙ ڪئي، برساتن راڱا لاٿا ته انهن واقعن تي مون وقتائتا بيت لکيا ۽ صبح جي سلام ۾ شامل ڪيا. مثال طور اپريل جي ڇهين تاريخ سال 2011ع تي سنڌ جو ناميارو عالم ۽ محقق ڊاڪٽر نبي بخش خان بلوچ گذاري ويو. مون ان ڏينهن جيڪو بيت لکيو ۽ سنگت ۾ ڏک واري صبح طور ورهايو، اهو هئو؛
”علم ادب تحقيق جو، هو خاني خان،
اهو بلوچ مرد مهان، ويو گذاري اسر جو.“
اهڙن بيت ۾ مون ”سلام“ جو لفظ نه وڌو آهي. باقي منهنجا سمورا بيت ”سلام“ جي لفظ کان خالي نه آهن. ڪيترائي دوست اچي پريشان ٿيا ته اهو ”سلام“ ڊاڪٽر در محمد پٺاڻ جو ”تخلص“ آهي، يا ڪا ٻي مصيبت آهي، نه ته اهو منهنجو تخلص آهي ۽ نه وري انهيءَ لفظ کي اجايو ۽ زوريءَ بيت ۾ ٽنبيو اٿم. صبح جو سلام ڪرڻو آهي، ان ڪري ”سلام“ چوڻو ۽ لکڻو اهي، پر ان هوندي به اهو لفظ ڪٿي ۽ ڪڏهن به فالتو، اضافي ۽ غير ضروري نظر نه ايندو. مون ”سلام“ لفظ کي جهڙوڪ زندگي ڏني آهي ۽ جان ڏني آهي. ڪڏهن انهيءَ کان ڳالهرايان ٿو ته ڪڏهن انهيءَ جي آڙ ۾ سانگين جي سورن جا مذڪور ٻڌايان ٿو. ان ڪري منهنجي بيتن ۾ ”سلام“ جو لفظ اصطلاح به آهي ته ڪردار به آهي. پيامي به آهي ته پيغام به آهي. گذريل زماني ۾ منهنجي بزرگن شاعرن ڪانگل ۽ ڪبوترن کان ڪم ورتو، اهو آئون ”سلام“ کان پيو وٺان. اچو ته ”سر سلام“ جا بيت ملاحظه ڪريون:
(1)
صاحب! ستت ايندي سانوڻي،
رمندا بادل بوندن سان.
پوءِ تو در ايندس مان،
سندر سپنن ۽ سلام سان.
]اي دوست! في الحال تون منهنجي درد جي دانهن نٿو ٻڌين ۽ مان تنهنجي دل کي بدلائي نٿو سگهان، پر جڏهن حالتون تبديل ٿينديون ته توکي منهنجي ضرورت محسوس ٿيندي. ان وقت آئون تنهنجي در لنگهي ايندس ۽ توکي اهي سپنا ياد ڏياريندس، جيڪي اسان جو گڏيل ورثو آهن، تون به اهي ئي سپنا ڏسڻ شروع ڪندين، جيڪي هن وقت آئون ڏسان ٿو.
قومي ڪارڪن، وطن دوست ۽ عوام جي خادم کي عوام ۽ قوم جي روين تي مايوس ٿيڻ نه گهرجي. هو پنهنجي خدمت ۽ محبت کي نه ڇڏي. ڪو ڏينهن ضرور ايندو جو هن تي ماڻهن جو اعتبار ۽ يقين ٿيڻ لڳندو.[
(2)
مري نه سگهيس موت کان،
ماريو من جي محتاجيءَ.
آئي سوچ نه صاحب! هيءَ
اها سمجهائي ته سلام پيو.
[مون جهڙي اٽل ۽ اڏول عوام دوست ۽ وطن دوست ماڻهوءَ کي موت ته ماري نٿو سگهي، پر جڏهن آئون پنهنجي من جو محتاجي ٿي پوندس. پوءِ جهڙوڪ آپ-گهات ڪيم، ڇو ته من-وس ماڻهو مجبور ٿيندو آهي ۽ مجبور ماڻهو پنهنجي مدد به نٿو ڪري سگهي ته قوم ۽ ملڪ جي ڪهڙي خدمت ڪري سگهندو.
قومي ڪارڪن ۽ عوام دوست انسان لاءِ ضرري آهي ته هو پنهنجي من کي وس ۾ رکي ۽ پنهنجي من جي ذاتي خواهشن ۽ انگلن جو محتاج نه ٿئي. نه ته اها مجبوري هن کي به ماريندي ته قوم کي به تباهه ڪندي.]
(3)
هيءَ جا سندم قول ۽ فعل جي،
صاحب! آهي ته اڻبڻت.
ان لاءِ پت، نه ئي پوت،
تنهنجي هن سلام سان.
[اي دوست! تون ان ڪري منهنجي ڳالهه نٿو مڃين، ان ڪري تنهنجي مون تي پت ڪانهي ۽ ان ڪري تون مون کي نٿو ڀائين جو منهنجي قول ۽ فعل ۾ تضاد آهي. تون ڏسين ۽ سمجهين ٿو ته مان جو چوان سو پاڻ نٿو ڪيان. فقط ٻين کي پنهنجي چوڻ ۽ فرمان تي عمل ڪرڻ جو پابند سمجهان ۽ ڪيان ٿو. ان ڪري تون منهنجي دوغلي پڻي کي سمجهين ڳالهه ٻڌڻ کان انڪار ڪرين ٿو.
قومي ڪارڪن ۽ عوام دوست لاءِ ضروري آهي ته هن جي قول ۽ فعل ۾ تضاد نه هجي، پر قوم ۽ فعل جو سنگم ۽ کليو ڪتاب بڻيل هجي. ورنه هن جي محنت ۽ جدوجهد ڪو به رنگ نه لائيندي ۽ عوام کيس پنهنجو خيرخواهه يا اڳواڻ نه سمجهندو. ]
(4)
تن ئي ماريو موت کي،
جي مئا مارن، مقصد لاءِ.
تن جي دلين منجهه آ جاءِ.
سانگين جي ۽ سلام جي.
[چوندا آهن ته ”مرڻ نه ميهڻو، پرڻو نه گار“ مرڻ هر ڪنهن کي آهي. ڏاڏي آدم کان وٺي اڄوڪي ڏينهن تائين الائي ڪيترا انسان ڄاوا ۽ مري ويا. پر تاريخ فقط انهن کي عظمت ڀريل لفظن سان ياد رکيو آهي، جيڪي عظيم مقصدن ۽ ماروئڙن لاءِ تن، من ۽ ڌن جي قرباني ڏين ٿا. اهي مري به ماڻهن جي دلين ۾ زندهه رهندا آهن. ]
(5)
سمجهيو سور سنگهارن جا،
سمجهائي صبح سندو هي سلام.
رکي من منجهه مارن سندو نام،
تن لاءِ طلبي امن امان پيو.
[اي دوست! تون منهنجي صبح جي سلامن کي ريت رسم يا شاعريءَ جو اجايو خفت نه ڄاڻ. منهنجو سلام دردمندن ۽ دکي ديس واسين جا سور نه فقط سمجهي ٿو پر سڀني کي سمجهائي ٿو ۽ انهن کي احساس ڏياري ٿو، منهنجو سلام ماروئڙن جي مٺي نالي جو ورد وظيفو آهي ۽ منهنجي انهيءَ تمنا جو اظهار آهي ته منهنجي ملڪ ۽ مارن کي سدائين امن امان نصيب هجي. ]
(6)
نه ئي ليکو لهڻو منهنجو،
نه ئي صاحب! حق حساب.
آئون دز تون آهين مهتاب،
شل قبولين هن سلام کي.
[اي سنڌي سٻاجهڙا! تو سان منهنجا ليکا ئي ڪو نه آهن. مان پنهنجي بي لوث محبت جو توکان ڪو به معاوضو ڪو نه ٿو طلب ڪيان. مان نه، پر تون ئي صاحب آهين. اڳواڻ ۽ رهبر آهين. منهنجي تنهنجي اڳيان ڪا حيثيت ڪانهي. مان دز آهيان ۽ تون چوڏهين جو چنڊ آهين. بس مان فقط اها التجا ٿو ڪريان ته منهنجا سلام بي مقصد ۽ بي معنيٰ نه آهن. تون انهن کي هينئين سان هنڊاءِ ۽ انهيءَ پيغام تي غور ڪر. ]
(7)
هي جو تن من آهي روح،
ناهي تن کي چپ چپات.
هونءِ تان وئي ناهي رات،
ورتيون پاسو هن سلام جو.
[منهنجو تن من پنهنجي ماروئڙن کي پيو تانگهي. منهنجي جان جسي کي ڪو قرار ڪونهي، ڇو ته منهنجا ماروئڙا سک جو ساهه کڻي نه ٿا سگهن ۽ سندن سورن جو ڪو شمار ئي ڪونهي. منهنجي روح ۽ دل کي خبر آهي ته منهنجو سلام صبح سوير سانگين ڏانهن ويندو آهي. ان ڪري اڃان رات ئي نه کٽي اهي جو انهن اچي صبح جي سلام جو پاسو ورتو آهي ته جيئن ان سان گڏجي وڃي سنگهار ڏسي اچن. ]
(8)
نه ئي درد نه ئي غرض،
سانگين سندي سور جو.
اهو نظر اچي پيو مرض،
گهڻين دلين منجهه سلام کي.
[اسان عجيبن حالتن مان گذري رهيا آهيون. هر ڪو ماڻهو پاڻ کي نظرياتي اڳواڻ، هادي ۽ رهبر ڄاڻي ٿو، ديس-دوستي ۽ ماروئڙن جي محبت جي ڳالهه به ڪري ٿو، پر اهو سڀ ڪجهه ڳالهين ۽ دعوائن جي حد تائين آهي. سندن دلين ۾ ڌرتيءَ ۽ ڌرتيءَ-ڌڻين لاءِ درد نظر نه ٿو اچي. هنن کي پنهنجي لڳي پئي آهي ۽ پنهنجا پيٽ ڀرڻ م پورا آهن. گهڻن کي مسڪين ۽ مجبور ماروئڙن جي ڪا به غرض ڪانهي. ماڻهو منهنجي ماروئڙن جون ڳالهيون ته ڪن ٿا، پر انهن جي درد جي دوا نه ٿا بڻجن.]
(9)
صاحب! اسان وس اوهان جي،
جيئن مئا جيئرن وس.
پر بره کان ناهي بس،
پوءِ به مون کي ۽ سلام کي.
[او وس وارا سنڌي صاحبو! اوهان جي هٿ وس ته گهڻو ڪجهه آهي، پر اوهان ڪک ڀڃي به ٻيڻو ڪرڻ لاءِ تيار ڪو نه آهيو. اوهان مڙسي ڪندا ته ماروئڙن کي سک جي ساهه کڻڻ جو موقعو ملندو. بي وس ۽ بي اختيار ماروئڙا اوهان جي وس آهن ۽ اوهان کي پيا واجهائين. آئون به حيلن وسيلن، موقعن ۽ ذريعن کانسواءِ آهيان. هٿين خالي آهيان، پر ذهن خالي ناهي. اوهان مون کي ڏسو يا منهنجي سلام کي پڙهي ڏسو. اوهان کي مون ۽ منهنجي سلام سان ماروئڙن جي محبت جي خوشبوءِ محسوس ٿيندي. ]
(10)
سرت نه رکان سور جي،
سمجهان عاشق آهيان مان.
سچ سونهن ائين مون کان،
پيار پري رهن سلام جيان.
[مون کي ماروئڙن جي معاملن ۽ سانگين جي سورن جي ڪا سرت سمجهه ڪانهي. پر پوءِ به پٽڪو ٻڌي پيو ڊاڙون هڻان ته آئون عوام جو خادم ۽ وطن جو دوست آهيان. مان انهن جو عاشق صادق آهيان. ماروئڙن جا سور نه ٿو سمجهي سگهان. ان ڪري سچ ۽ سونهن کي سمجهڻ منهنجي وسن جي ڳالهه ناهي. سچ ۽ سونهن مون کان پري ڀڄن ٿا، جيئن هيءُ منهنجو سلام پڙهڻ کانپوءِ به ذهن ۽ دل ۾ جاءِ نه ٿو وٺي. ]
(11)
اهو جائز ناهي جواز،
ته نفرت رکي نينهن سان.
هي جو سورن سندو ساز،
شل سڻين هن سلام کان.
[اي دوست! تنهنجو ڪهڙو نه عجيب منطق ۽ جواز آهي جو تون وطن-دوستيءَ ۽ عوام دوستي کان ونءُ ٿو وڃين . ڇا تون هن مٽي مان ناهين يا ماروئڙن مان ناهين؟ تون سانگيئڙن جا سور ڏسي نه ٿو سگهين ته گهٽ ۾ گهٽ منهنجي سلام کان ئي کڻي سڻي سمجهه. ماروئڙا مسڪين ڏاڍا مجبور آهن، تون اجايا جواز ڇڏي، هنن سان ڏکن ۾ شامل ٿي، پنهنجي زندگيءَ جا پهر سجايا ڪر. ]
(12)
آهي فرق فراق جو،
نه ته تون جيئن آهيان مان.
آئون ائين به پيو چاهيان،
ته ملندءِ صد مان هن سلام جيان.
[اي دوست! تون ۾ ۽ مون ۾ طبعي حوالي سان ڪو به فرق ناهي مون جيان توکي به هٿ پير جسم ۽ جان آهي، پر فرق اهو آهي ته توکي ڪنهن ٻئي فرد، پنهنجي قوم، ڌرتيءَ ۽ مارن سان ايتري محبت ڪانهي، جيڪا مون کي آهي. بس ذهن ۽ ذهنيت جو فرق آهي. روح ۽ دل جو فرق آهي، توکي منهنجي ڳالهه سمجهه ۾ نه ٿي اچي. مان چوان ته صدين کان وٺي منهنجي سانگيئڙن ۽ مون کي سور ملندا آيا آهن، متان اهي سور صدما توکي به نه ملن، ان ڪري ڪجهه ڪر ته هنن سورن جو خاتمو آڻيون. ]
سر نمائجي يا سر نوائجي،
سبق هي حسين کان پرائجي،
(صبح جو سلام)
7 محرم 2009/12/25
خدا جي بندن جو سکيم احترام،
حوالي انهيء سان، اوهان جو سلام،
(2009/12/23)
آءُ صبح تون آءُ، دير ته نه هاڻي لاءِ،
سلام صاحب کي جلدي تون پهچاءِ،
(2009/12/22)
سائين صبح آئيو وئي اجهامي رات،
سلامن جي سوغات، مون اماڻي اوهان کي،
(2009/12/21)
ساري رات صبح جو رهيو انتظار،
جيئن ماڻيان آئون قرار، چئي سلام صبح جا
(2009/12/20)
صاحب کي سلام، صبح ساري چئيج،
رتي نه ات رهيج، جيئن وري سگهين وار تي،
(2009/12/18)
مقدر ئي منهنجو رسول عربيء جي غلامي هجي،
سندن امت جي لکيل صبح جي سلامي هجي،
(2009/12/17)
اماڻيان اوهان کي صاحب جي به سلام،
سي کڻي اچن جام، دعائون سندي درتان،
(2009/12/16)
سانگي ساهه پساهه سان، مارون اندرمن،
تن پنهنوارن پهچن، سلام سهڻي صبح جا
(2009/12/15)
سندي دل جي درگاهه جو سلام آهيان،
تنهنجي دعائن جو طالب دوامي آهيان
(2009/12/14)
صبح سج سلام پهتئي کڻندي گام،
معلوم تن کي مام، ته آهيان خادم تنهنجو،
(2009/12/13)
سائين سلام خاطر لفظن جي جستجو آ،
تصور جو تنهنجو صاحب، منهنجي دوبدو آ،
(2009/12/12)
سندي صحت سلامتي چين ۽ خوشحالي،
گهريم خدا کان بڻجي صبح جو سوالي،
(2009/12/08)
صبح جو سلام چوان ته چين ملي پوندو،
روح پوءِ راحت مان کلي پوندو،
(2009/12/07)
تهذيب جو گهوارو هي ديس وفائن جو،
نيشان بڻايو ويو، نفرت ۽ جفائن جو،
(2009/12/06)
صبح جو ان لاءِ رهان پيو منتظر،
جيئن اماڻيان مان سنيهو خوب تر،
(2009/12/05)
دل جون دعائون ۽ صبح جا سلام قبول پون،
خلوص، ادب ۽ بي انت احترام قبول پون
(2009/12/03)
اوهان لاءِ اسان جون صبح جون دعائون،
قبوليندو خالق نه وينديون اجايون،
(2009/12/02)
سنيها سلامن جا شل پهچن تو تائين،
صبح جو سائين، رکئي رحم نگاهه سان،
(2009/12/01)
گهربيون رهبيون اوهان لاءِ دل سان دعائون جام،
چئبا رهبا اوهان کي ساجهر صبح سلام
(2009/11/26)
عقيدت اوهان جي مون لاءِ وکر بي مثال،
خدا رکئي خوش حال، صدقي هنن سلامن جي،
(2009/11/25)
سلامن دعائن لاءِ صبح مناسب وقت،
منهنجو بهتر بخت، جو سلامن بغير نه رهان،
(2009/11/23)
صبح جي سلامن کي، جو مليو توکان مان،
ته اوچو منهنجو شان، نظر ايندو نظرن ۾،
(2010/01/02)
نئين سال جي صبح جو جو سلام،
پيش خدمت آهه تو با احترام،
(2010/01/01)
تولاءِ دعائون پيو گهران، صبح سان،
شام سان ۽ صبح جي سلام سان،
(2009/12/31)
ساجهر رستا صبح جا نيڻن نهاريا،
سانگي مون ساريا، جيئن سلام چوان صبح جا،
(2009/12/29)
ماڻهون غير محفوظ هتي خاص ۽ عام،
صبح جو هي سلام، دعا ساري ديس کي،
(2009/12/28)
رکئي رب رحيم، سکيو صبح شام،
منهنجو هي سلام، دوست دعائون دل جون،
(2009/12/27)
شهادت حسين جي آهي درس اهم،
مليو هي فهم، ته فتح هردم حق جي،
(ڏهين محرم)
چئبا سو سلام، چاهي اکيون هجن آليون،
چاهي غم گوندر پاليون، پر سوالي تنهنجي سکن جا،
(2009/12/27)
بروز نائين محرم الحرام، نبي، آل ۽ امت تي سلام،
(2009/12/27)
جو خالق هن جهان جو، اوري ان جو نام،
پوءِ چيم تو سلام، ساري صبح سوير جو،
(2010/01/16)
هوندين روشن روز جيان، سائين صبح شام،
منهنجا هي سلام، مظهر آهن محبت جو،
(2010/01/15)
تنهنجي عزت محبت هوندي، آهه اهو انجام،
توکي هردم ملندو رهندو، صبح جو به سلام،
(2010/01/14)
درد وندي هن ديس جو، تون واهرو وريام،
تنهن لاءِ صبح سلام، عرض رکيم اوهان کي،
(2010/01/13)
سنڌ ۾ سلام رسمي يا روايتي نه آهن،
صدين جي عقيدت جو قرض پيا لاهن،
(2010/01/12)
دعائن سان دوست کي، صبح جو هي سلام،
سدا تنهنجو نام، رهي روشن سبح جيان،
(2010/01/11)
عرض نه رکان اوهان کي، صبح سان هي سلام،
اچي نه پوءِ آرام، من نه رهي موج سان،
(2010/01/10)
اماڻيم اوهان کي صبح جو هي سلام،
تنهن کان پوءِ مليم، اندر کي به آرام،
(2010/01/09)
آچر تي به آرام، ناهي دوست اسان کي،
چيم چوان سلام، ته ملي راحت روح کي،
(2010/01/08)
رات به تنهنجي تات، گهريم دعائون جام،
صبح سان هي سلام، عرض رکيم اوهان کي،
(2010/01/08)
منهنجو خلوص خلق سان، ۽ عجز آهي عام،
صبح جو هي سلام، صورت انهيء سوچ جي،
(2010/01/07)
جن کي ناهه قبول، اونده ۽ آرام،
تن کي هي سلام، سويرو صبح سان،
(2010/01/06)
سندي صحت سکن لاءِ گهري دعائون،
اماڻيان پيو آئون، صاحب سلام صبح جا،
(2010/01/28)
سکيو پسين سنسار، خوشيون ماڻين جام،
صبح جا هي سلام، عرض آهن اوهان کي،
(2010/01/27)
چوان سلام ته چين ملي، نه ته باقي بيقراري،
سندم صبح سان ياري، آهي انهيءَ واسطي،
(2010/01/26)
صبح! چئج سلام، صاحب کي ساري،
ويهندا نه وساري، مون نماڻي انسان کي،
(2010/01/25)
سلامي سدائين، اوهان جا او سائين،
فقط سال لاءِ نه، مگر صدين تائين،
(2010/01/24)
خيرخواهي ۽ دعا منهنجا سلام،
انسانيت جي احترامن جا سي پيغام،
(2010/01/23)
صبح جا سلام عرض آهن خلوص سان،
سندم دعائن جي طويل جلوس سان،
(2010/01/22)
کڻي سلام صبح جا، آيئي عقيدت،
انساني الفت، محور منهنجي سوچ جو،
(2010/02/12)
تو در آيا ادب سان، صبح هندا هي سلام،
کلندا پيا خوشي سان، هوندن دعائون جام،
(2010/02/11)
دردوندي دل جي دعا سلام آهن،
صبح جا شام جا سلام جام آهن،
(2010/02/08)
صبح خلقيو سونهن سان سهڻي سرجڻهار،
مان توکي سو هزار، سلام اماڻيان صبح جو،
(2010/02/09)
رنو رات ۽ مون جيئن روئي نه هت عوام،
صبح پسي سلام، چيو اسان اوهان کي،
(2010/02/05)
صبح سرجڻهار جو، آهي اهم انعام،
تنهن ويل چوان سلام، جئن ماڻيان تنهنجو راضپو،
(2010/05/03)
تنهنجي در اچان نه اچان، پر سلام ايندي ضرور،
سلام خوش نصب جو روز پسن سندي حضور،
(2010/02/02)
بنان حساب بي حساب، سلام چئبا رهبا،
هر صبح سان هي سرعام چئبا رهبا،
(2010/02/01)
اوچو جيئن آسمان، تيئن اوچو هجئي نام،
صبح جو هي سلام، عرض رکيم اوهان کي،
(2010/02/03)
کلندي خوشيءَ سان جي قبولئي سلام،
ته راحت ملندي جام، سائين سندم روح کي،
(2010/02/12)
صبح سلام چئي، اچ صاحب کي سمجهائي،
توکي پيو پرچائي، ويچارو ورهين کان،
(2010/02/22)
سائين سلامن کي، جي مليو توکان مان،
ته اوهان جو احسان، لائق لاهيندس پيو،
(2010/02/23)
تنهنجي سک ۽ چين جي، آهي تات طلب،
بڻا سلام صبح جا، صاحب آهن سبب،
(2010/02/20)
صبح سندي سندرتا کي، نيڻن سان ته نهار،
هر رنگ مان هر بار، پسندين سونهن سلام جي،
(2010/02/19)
صبح جي ايندي رهندو ناهي نيڻن جو آرام،
پر روح جي راحت هوندو آهي سائين هي سلام،
(2010/02/18)
هي روايتون خلوص جون، خان ناهن خام،
منهنجو هي سلام، شاهه انهيءَ سوچ جو،
(2010/02/17)
صبح آندي سائين تولاءِ پهريون هي پيغام،
درمحمد جون دعائون ۽ هيجان هي سلام،
(2010/02/16)
عاشق رسول هجين ۽ سندن هجين سام،
عرض توکي رکندو رهان صبح شام سلام،
(2010/02/16)
کلندي خوشيءَ سان، جي قبولين سلام،
ته راحت ملندي جام، سائين سندم روح کي،
(2010/02/12)
دير سان مگر خيرسان سلام عرض آهن،
روز روز سلام اسان تي قرض آهن،
(2010/02/26)
رشتا ناتا روح جا هرگز ناهن عام،
صبح جو هي سلام، سائين صورت تن جي،
(2010/02/15)
احسان سلامن جا، جو روز ملائن پيا،
هن دردوندي دل کي، روز کلائن پيا،
(2010/02/24)
عقيدت احترام ۽ صبح جو سلام،
دل گهرين لاءِ، مگر دشمنن تي حرام،
(2010/03/04)
سينگارجي سلام، ائيندئي صبح سوير،
عجب سندن هير، صدقي جان انهيءَ تان،
(2010/03/07)
رات ايندي ته مقدر لکيا ويندا،
زندگي ۽ رزق جا دفتر کليا ويندا،
هن صبح کان اوهان لاءِ دعاگو آهيان،
اوهان بخت جا تنوگر لکيا ويندا،
(15 شعبان)
سائين! سلام صبح جا تنهنجي تات تنوار،
مون تي اهي بار، آهن زور ميثاق کان،
(2010/03/12)
صبح اچي ۽ سلام نه چوان، ائين آهي حال،
هي جوکيو ۽ جنجال، مون نه قبوليو اصل کان،
(2010/03/11)
عرض رکان اوهان کي سائين جو به سلام،
بنان رشتي روح جي سمجهي نه سگهندوعام،
(2010/03/10)
اذن دل جا ضمير جام آهن،
ان لاءِ ته اوهان کي سلام آهن،
(2010/03/09)
آهي فرض اسان تي صبح سندو هي سلام،
دوست اوهان جو نام، لکيل سندم دل تي،
(2010/03/15)
هلجي در دوست جي پوي دير متان،
سوچن پيا سلام، صبح ساجهر سان،
(2010/03/13)
پسي پريشان، رئندي چيو هيئن رات،
اماڻج سلام انهن کي، توکي جن جي تات،
(2010/03/16)
ويهي رات گذاريم، آءُ صبح تون آءُ،
اماڻي سلام صبح جا، لاهيان هي سوداءُ،
(2010/03/17)
صاحب هوندا سيج تي، سکو صبر سلام،
کولن خان اکيون، چئجو پوءِ پيغام،
(2010/03/18)
جن نسبتن جي صدقي، منهنجو هي نام آهي،
تن قربتن جي نالي، منهنجو سلام آهي،
(2010/03/22)
رشتو عقيدتن جو تولاءِ تمام آهي،
تون عام ناهين سائين، تولاءِ سلام آهي،
(2010/03/21)
تنهنجي خاطر هي سمورا اهتمام،
لک دعائون ۽ صبح سان هي سلام،
(2010/03/20)
ويندا در دوست جي، خوشين مان کلندا،
محبت سان ملندا، سلام هن صبح جا،
(2010/03/19)
سواءِ در دوست جي، باقي غير گناهه،
جن سان سندم چاهه، آهن سلام انهن لاءِ
(2010/03/24)
نفرتن کان مون وتو هينئن انتقام،
صبح سان توکي اماڻيم هي سلام،
(2010/03/25)
خوش نصيب آهيان، هلي سندءِ عنايتن جي سام سائين،
اوهان کي صبح جا سَوَ نه پر هزار سلام سائين،
(2010/03/30)
دل جو روح جو ۽ خلوص جو پيام،
تولاءِ مون طرفان هي صبح جو سلام،
(2010/03/29)
چريو ناهيان جو ائين مان سلام روز چوان پيو،
صدين جي روشني سندي، چهري مان پسان پيو،
(2010/03/28)
صاحب!سربلند سندم صبح ۽ شام،
صبح جي سلام جا مليا اهي سلام،
(2010/03/27)
نفرتن کان مون وتو هينئن انتقام،
صبح سان توکي اماڻيم هي سلام،
(2010/03/26)
سندن سلامن جي آهي نيڻن منجهه نياز،
انهن جو آواز، پهچي دل جي عرش تي،
(2010/04/02)
سائين ياد سلامن کي سندي صورت سربسر،
اورانگهي اهي شهر، پهچن تنهنجي در تي،
(2010/04/01)
رات به تانگهو روح، مونجهه هئس ماتام،
جئين صبح چيم سلام، ته خوشي مان کلي پيو.
(2010/03/31)
سري نه سگهي سلامن جي، آيا تنهنجي در،
انهن سندي اها پر، موهي رکي ماڻهن کي.
(2010/03/04)
پرچائيندا پنهوار، سلام هن صبح جا،
لهندا غم هزار، قبوليئون سلام جي،
(2010/04/13)
صبح سلامي، آئون سلامي، سلامي هي سلام،
تنهنجا دعاگو آهيون، سائين صبح ۽ شام.
(2010/04/12)
تنهنجي سيرت صورت کان، سرس نه صبح- سونهن،
اها سلامن سندي ورنهن، ته اچن در اوهان جي.
(2010/04/09)
سلامن تي جادو اوهان جو آ سائين،
انهيءَ لاءِ اوهان در پيا ايندا سدائين،
(2010/04/08)
سينا سلامن جا محبت منجهه مخمور،
ماڻيو تن سرور، ايندي در اوهان جي،
(2010/04/07)
ستا نه ساري رات، تو لاءِ رکيئون تات،
دعا جي سوغات، سلامن آندي صبح سان،
(2010/04/06)
رکي سنگت سلامن سان، پهتس تو تائين،
نه ته مان سائين، پري هجان هان پنهنجن کان.
(2010/04/05)
مون جيان سلامن کي تنهنجي آهي تانگهه،
صبح جي ايندي بانگ، دوست تو در آئيا.
(2010/04/14)
ساري رات صبح کي پئي ساريو سلامن،
هر هر هينئن چون، در هلجي دوست جي.
(2010/04/16)
با ادب با احترام هر صبح ايندي سلام.
سک سنيهن کي کڻي، ۽ وفائي جا پيام.
(2010/04/15)
ناهن عام ۽ جام، صبح جا هي سلام،
وفائن جي وعدن جا سچا هي پيغام.
(2010/04/07)
دک نه اچئي در تي، ماڻين سکن سيج،
مان پيو منجهان هيج، سلام چوانءِ صبح جا.
(2010/04/19)
توسان رشتو روح جو، رکيو سلامن،
ان لاءِ پيا روز اچن، دوست تنهنجي در تي .
(2010/04/18)
پکي بڻجي پون، سلام ائين سوچين،
ان لاءِ پيا لوچين، اهي گذريل رات کان.
(2010/04/19)
اسان کي عجز جي ملي آ ميراث،
۽ سدا اها آس، ته سلام چوان صبح جا.
(2010/04/24)
سندي ادب احترام، سلامن جو ساز،
آهي عجز نياز، دولت سندن دل جي.
(2010/04/24)
جي عرض رکان نه سلام، ته آهيان ويچارو،
عجز ۽ نياز ئي آهي سندم سهارو.
(2010/04/24)
رخ پسئون ته راحت ملي، چون ائين سلام،
ماڻهو هونء ته جام، پرتون انهن جو آسرو.
(2010/04/24)
طواف تنهنج دل جو، طلبن روز سلام،
عقيدت جا احرام، سدا سندن سر تي.
(2010/04/23)
چمي پير چئبان، اهو تون اتي سلام،
آهيون تنهنجي سام، رکجان پت رحم سان.
(2010/04/22)
سندم عقيدت جون، نه حدون نه حساب،
سلامن لکيا باب، اسان آدرش وفا جو.
(2010/04/21)
هر ادا تنهنجي سدا آ سلامن کي پسند
تون سندن ۽ سندم جوئي واحد درد مند.
(2010/04/20)
صاحب! سونهن صبح جي، توکي نهاري،
پنهنجي اندر اجاري، پهتئي سلام صبح جا.
(2010/04/29)
صبح جي سلامن لاءِ تنهنجو در درگاهه،
ناهي تن پرواهه، باقي عام ۽ خاص جي.
(2010/04/28)
سري نه سلامن جي، سائين! مون وانگر.
هنن سکيو هي هنر، صبح جي سلاميء جو.
(2010/04/27)
دل جي حضور سان، سلام چوندس پيو.
دعا آهه ته سدا خوش رهو سوين سال جيو.
(2010/04/26)
صاحب! سلام صبح جو، توکي ئي ساري،
جو تو درد نهاري، تون ئي سهارو تن جو.
(2010/05/04)
مليو جو سلامن کي، سو نيڻن ناهه نصيب
آهيان آئون رقيب، سائين! سلامن جو.
(2010/05/03)
صبح جا هي سلام، سندم خلوص جون روايتون آهن.
قبوليو پياسي قرب چئبا، اوهان جون عنايتون آهن.
(2010/05/02)
صبح ۽ سلامن جو، اسان تي احسان،
مليو مون کي مان، توکي ياد رکان پيو.
(2010/05/01)
سندن آهه زبان تي، سائين تون هي تون،
صاحب! سکنداسون، سبق انهن سلامن کان.
(2010/05/06)
جنهن جو ورد وظيفو، سائين تنهنجو نام،
اهو صبح سندو سلام، تنهنجي در تي آئيو.
(2010/05/07)
سندم ۽ سلامن جو، سائين! صاحب تون،
جيسين جيئنداسون، تون در ديس نوائبو.
(2010/05/08)
خبر کڻي خير جي، تون سگهو اچ سلام،
جي تو پئي شام، متان پوءِ مئو پسين.
(2010/05/11)
سري نه سگهي سلام جي، جيئن سرندي ناهه سندم،
توکي پيا هردم، ساريون ساهه پساهه سان.
(2010/05/10)
ساريان ساهه پساهه سان، سائين صبح شام،
صاحب! هي سلام، شاهد انهيء حال جا.
(2010/05/12)
خبر کڻي خير جي، تون سگهو اچ سلام،
تنهن کان پوءِ آرام، ملندا سندم روح کي.
(2010/05/13)
سندي ديد جن لاءِ عيد، اهي آتا صبح ۽ شام،
خادم تنهنجي در جا، سائين! سندم سلام.
(2010/05/15)
ساري سلامن کنيان، برهه سندا سو بار،
صاحب لهندو سار، سندم ۽ سلامن جي.
(2010/05/14)
سلامن سنيهن نوان ويس پهريا،
سائين سندي هي ادا جو اثر آ.
رحم جي نظر جو جي لائق بڻياسين،
سائين اسان جي صدا جو اثر آ.
(2010/05/19)
توسان ريت سلام جي، جنم جنم کان،
سدا نه رهڻو مان، رهندا رنگ خلوص جا.
(پنهنجي جنم ڏينهن تي)
2010/05/25
چهرو پسي چاهت سان، سلام! چئج سلام،
سندم اکين کي آرام، ملي پوندو مهل سان.
(2010/05/24)
رهندا رنگ خلوص جا، جيسين آهه جهان،
سائين! سندي شان، گونجيندا سلام پيا.
(2010/05/26)
سلامن سنيهن جا، سرجي پيا سُر،
اهي سکياسين گر،اوهان جي عقيدت مان.
(2010/05/23)
سلامن سان شامل، هي دل جون دعائون،
اگهايو اسان جون، صبح جو صدائون.
(2010/05/18)
سندم سلام وفائن جا هزار داستان آهن.
سندم عقيدتن سندا پختاسي پاسبان آهن.
(2010/05/17)
سگهو پهچ سلام، دير نه لاءِ تون دم،
مون کي آهه قسم، سرندي نه سائين بنان.
(2010/05/21)
سري نه سائين بنان، سوچ ذرا تون سلام،
جي قلب اندر قهرام، دوا درمل تن جو اتي.
(2010/05/22)
سلام سندي سربخت جي خير جا طلبگار رهندا،
اسان جي امنگ جا ترجمان ۽ طرفدار رهندا.
(2010/05/20)
جي سلام نه پهتا صبح سان، ته جُهري پوندو جيءُ،
سورج اتي بيهه، ته صورت صاحب جي پسان.
(2010/05/30)
چميو در دوست جو سلامن سويرو،
هُئي مان جيئرو، بڻجي پيو آهيان.
(20105/05/31)
اوهان طرف ايندي، دير نه تن برداشت،
سلامن لاءِ سوغات! تون خزانو تن جو.
(2010/05/29)
تون ئي سلامن جو، تو بن باقي غير،
کڻي نه سگهان پير، جت ديرو ناهي دل جو.
(2010/05/28)
سائين! سلامن لاءِ، تو بن باقي غير،
گهرن تنهنجو خير، ملي منهنجي دل سان.
(2010/05/27)
ادب ۽ اخلاص جو، سکيو سبق سلامن.
تو در جيئن اچن، نهي نهارن نياز سان.
(2010/05/26)
منهنجي سگهه سلام، هونء نه ته هيڻو مان،
تون آهين اصل کان، سهارو سندم ساهه جو.
(2010/06/01)
چئج سلام سائين کي، هت جياپو آهه جنجال،
ساعت ساعت سال، گهنگهه گهڻو گهاريم.
(2010/06/02)
تنهنجي سک ۽ چين لاءِ، آهيون دعاگو.
هلندا دوبدو، سلام توسان صبح جا.
(2010/06/05)
تو در واجهايان پيو، سائين سلامن سان.
نه سينوئي ساهيان، نه ئي مان نراس هان.
(2010/06/05)
سڻين سلامن جي، تون سائين لهج سار،
مان گهڻو گنهگار، تو در وجهايان پيو.
(2010/06/04)
جو نير سندم دل جو، ماڻهن ليکي مينهن،
جن به سمجهيو نينهن، تن سهارو سلام جو.
(2010/06/07)
فرمائيندا هوندئو، آچر تي آرام،
منهنجو هيءُ سلام، هوندي سندي پيرن کان.
(2010/06/06)
منهنجي يا سلامن جي توهان سان ناهه حجت،
اها تنهنجي آ عظمت، جو نالائق نوازيئي.
(2010/06/08)
صبح سلام ۽ سائين جو، اسان تي احسان،
دل ته مليو دان، انهن کان ته اسان کي.
(2010/06/09)
نيتيم صبح نماز، ته سلامن نيئتو نيهن.
نيڻن منجهان مينهن، وسائيندا تو در آئيا.
(2010/06/10)
سندم اها سستي جو چوان صبح وقت سلام،
اوهان ته صبح ۽ شام، لکو جواب جلدئي سان.
(2010/06/16)
صدين کان سائين! توسان آهي انگ،
سلام ان جو رنگ، رشتو رهڻو آهه جو.
(2010/06/15)
قاصد بڻجي قرب سان، ايندي سَوَ سلام.
اسان سندي احترام، سکيا آهن صدين کان.
(2010/06/14)
ناهي نماز نينهن نبان، ائين چيم سلامن.
جي سندي طرف اچن، سي سياڻا سنسار جا.
(2010/06/13)
هڻي، نه سگهان محبت سان، دوستي وارو دم،
آهي سلامن جو قسم، ناهي تو بن آسرو.
(2010/06/12)
نيتي نياز نماز جيان، هتان هليا سلام،
اچي پوندي سام، توکي پارت تن جي.
(2010/06/11)
جو نير سندم دل جو، ماڻهو ليکي مينهن.
جن به سمجهيو نيهن، تن سهارو سلام جو.
(2010/06/11)
تنهنجي سک ۽ چين لاءِ، آهيون دعاگو.
ملندي دوبدو، سائين سلام صبح جا.
(2010/06/10)
چوندا در دوست جي، برهه سندي هي بانگ،
اسان رچايا سانگ، دل گهريو سر محمد جي.
(2010/06/20)
سمجهو جيئن سمجهن، سمجهن تيئن سلام،
معلوم تن کي مام، اسان جي عقيدت جي.
(2010/06/19)
ناهي عجز نياز سواءِ، سائين سان رشتو.
اجهو اچي پهتو، تو در سلام صبح جو.
(2010/06/18)
اوهان جي عنايتن جي، هڻبي رهبي هام،
منهنجا هي سلام، شاهد سندي مهر جا.
(2010/06/17)
دعائون سندم دل جون، تولاءِ کنيو سلام،
صبح جو هي سلام، آئيو تنهنجي در تي.
(2010/06/16)
پهتي عرض عظيم تي، دعا دوستن لاءِ،
جلدي سلام اهو سڻاءِ، صبح جو سائين کي.
(2010/06/30)
دوستن سندي در تان، جو سکيو سلامن،
جي سياڻا اهو سِکن، ته عقل نه گهرن الله کان.
(2010/06/29)
ورد وظيفو دل جو، سائين تون هي تون،
جو دم جيئنداسين، رهبو سلامي صبح جو.
(2010/06/28)
سائين! سلامن کي تنهنجي آهه پچار،
هتي آئون هر بار، روئي رند نهاريان.
(2010/06/27)
سواءِ در دوست جي، باقي در حرام،
صبح سندو هي سلام، پابند انهيء اصول تي.
(2010/06/26)
آئون نه جيئندي انهن ري، محبت جنين من،
وهسن ۽ وسن، تن لاءِ سلام صبح جا.
(2010/06/25)
سندم سلام مون جيان، محبت منجهه مطيع،
جنهن به چيو جيءُ، اسان قربان انهيء تان.
(2010/06/24)
جنهن کي چون ماڻهپو، سو محبت جو معراج،
اسان اهو رواج، سيکاريو سلام کي.
(2010/06/23)
چوندا در دوست جي، برهه سندي هي بانگ،
اسان رچايا سانگ، دل گهريو در محمد جي.
(2010/06/22)
سندم اها سسئي، جو چوان صبح وقت سلام،
اوهان ته صبح شام، لکو جواب جلدئي ۾
(2010/06/22)
دنيا منهنجي دل جي، ورهين کان ويران،
گهرندي اچي دان، مون لاءِ سلام صبح جا.
(2010/06/21)
اوهان سندي عظمت کي، سمجهيو سلامن.
چوندا هينئن وتن، ثاني ناهي سائين جو،
(2010/07/01)
پهتي عرش عظيم تي، دعا دوستن لاءِ،
نياپو تون پهچاءِ، سلام اهو سائين کي.
(2010/06/30)
سائين! سرت سلام جي، مون کي وئي ماري،
سو سي در نهاري، ديرو جتي دوست جو.
(2010/06/2)
قيدي سندي قرب جا، صبح جا هي سلام،
اسان وري غلام، آهيون اصل انهن جا.
(2010/06/04)
جتي آئون نه پهچان، پهچن ات سلام،
اسان جا پيغام، پهچائين خلوص سان.
(2010/06/03)
اندر اجاريئون پنهنجو، پسي منهن مهتاب،
پوءِ آڻي اکين آب، سلامن سر نمائيا.
(2010/07/07)
ايندي در اوهان جي، هليو سلامن سک،
پسي مهتابي مک، اندر اجارن پنهنجو.
(2010/07/06)
دک نه سارن پنهنجا، نه پنهنجي سارن بک،
سلام سمجهن سک، ايندي در اوهان جي.
(2010/07/05)
سکي سلامن رات، برهه سندي جا بات،
کڻي اها سوغات، آيا در اوهان جي.
(2010/07/10)
عجب سنديون عادتون، سيکون سلامن،
سيسون ات رکن، جت وسن نيزا نينهن جا.
(2010/07/09)
اکين سندي آب مان، وضو ساري سائين،
پوءِ تو تائين، پهتا سلام صبح جا.
(2010/07/08)
اکين سندي آب مان، ساري وضو سائين،
پوءِ تنهنجي در تائين، پهتا سلام صبح جا.
(2010/07/08)
دنيا منهنجي دل جي، ورهين کان ويران،
گهرندي اچي دان، مون لاءِ سلام صبح جا.
(2010/06/25)
اگهائيندو اسان جا، سائين سارا سوال،
جيئن اندر جا احوال، سلامن اتي سڻائيا.
(2010/07/11)
گهوريان هر سلام سان، جي سوين هجن سر،
مون تي آهه مهر، سرس سوائي ساهه کان.
(2010/07/15)
مان روئان هو ريجهن، ناهي سودو مهانگو،
ان کان سهانگو، جي طلبن سر سلام کان.
(2010/07/15)
سائين بخشيندو، سندم عيب اپار،
سلامن سَوَ هزار، عرض اهي ئي رکيا.
(2010/07/14)
جي روئي پسي راضي رهن،
ته کلان نه آئون مور،
جي سيني اندر سو،
سو سلام سڻائيندا سائين کي.
(2010/07/13)
سائين سلامن مان، سکيو مون به گهڻو،
کلندي جي نه وڻو، ته روئي رچايو رنگ کي.
(2010/7/12)
سلام ۽ سائين! مان، آهيون تو در سوالي،
وراءِ ۾ خالي، اسان تنهنجي آسري.
(2010/07/11)
سلام سمجهي سوچ سان، مون کي يار سڻو،
کلندي جي نه وڻو، ته روئي به ريجهائجو.
(2010/07/16)
محبت نياز ۽ ماڻهپو، سکندا اچو سلام،
اهي اوصاف عوام، وساريا ورهين کان.
(2010/07/17)
روئي به ريجهائجو، سائين کي ته سلام،
اسان کان آرام، ويا وسري ورهين کان.
(2010/07/18)
جي سمجهن رشتا روح جا، انهن لاءِ سلام،
جي باقي آهن خام، ناهن سلام تن کي.
2010/07/18)
سلام چئج سائين کي، آهن درد هزار،
باري کڻندين بار، تون ئي منهنجو آسرو.
(2010/07/19)
سائين منهنجو آسرو، سندم سائين سهارو،
اهو سلام سيگهارو، پيغام پهچاءِ پانهنجو.
(2010/07/20)
گهوريان سر سائين تان، اهو اتم انعام،
چوندو ائين سلام، صاحب سندي در تي.
(2010/07/21)
سائين سندي در تي، چوندو هينئن سلام:
در محمد کي آرام، ناهي نصيب ازل کان.
(2010/07/22)
صبح سندي سلام تي، ناهن ميارون،
زاريون مون واريون، هيون بي اثرائيتون.
(2010/07/23)
عجز ۽ نياز جي ، وائي سلامن وات
طلب انهن کي تات، آهي فقط اوهان جي.
(2010/04/24)
مون کي ۽ سلامن کي، طلب اوهان جي تات،
تو بن باقي ذات، آهي غير اسان لاءِ (لئي).
(2010/07/25)
سلامن وسائي صبح سان، برهه سندي برسات،
رهندي ذات نه پات، هونديون موجون محبت جون.
(2010/08/08)
ماڻهن سندي مهر سان، جي مليا نفرت جهول،
سي تحفا رنگ رتول، سلامن رکيا اکين تي.
(2010/08/07)
دهشت دم درياهه جي، شهرن منجهه پيو شور،
سلام اهو دور، چئجان: آيو سور کڻي.
(2010/08/06)
درد وندن جي دکن تي، روئي فلق پيو.
روئندي صبح ويو، سلام در سائين جي.
(2010/08/05)
شهرن اندر باهه، هت چؤطرف پاڻي.
سلام چئي ساڻي، سائين آهي ديس جو.
(2010/08/04)
ساريندي سائين کي، آئي عمر جي شام،
تون ساري چئج سلام، اسان تنهنجي آسري.
(2010/08/03)
سمجهندا سلام مان، ته پيا کڻون پساهه،
نهاريندي راهه، عمر اسان جي گذري.
(2010/08/02)
قاصد بڻائي قرب جو، مان سائين! سلامن کي،
سندم دل_گهريا جي، اماڻيان سدا تن کي.
(2010/08/01)
سائين! سچ جي سونهن، بنا آهيان اڻپورو،
سلام سمورو، عرض رکندو اوهان کي.
(2010/07/31)
هجي تاءُ غيرن لاءِ، پر پنهنجن سان پرچاءُ،
دعا گهري تون آءُ، سلام سائينءَ در تان.
(2010/07/30)
محبت نه گهرجي ماڻهن کي، عجب اها مام،
صبح جا تون سلام، سمجهي اچجان سائين کان.
(2010/07/29)
نفرت گهرجي ناحق گهرجي، طلبن خاص ۽ عام،
مام اها تون سلام، سمجهي اچجان سائين کان.
(2010/07/28)
گهرجو وقت افطار جي، دعا سيلابين لاءِ،
پرور کي پرچاءِ، ته لاهي دک دکين جا.
(2010/08/22)
سلام چون سيلابين جي، اچي لهو رسا،
زنده قوم جا پار، آهن خوب اسان اندر.
(2010/08/22)
دک نه اچئي در تي، سدا سک پسين،
بارش جيان وسين، مون تي ۽ سلام تي.
(2010/08/22)
مولا محتاجيءَ کان، مارون رب بچاءَ،
دعا اها پهچاءِ، سلام! سائين در تي.
(2010/08/24)
ياد رهندا سدا، هر افطار سان،
هر وار سان، دعا ۽ گفتار سان.
((افطار وقت) 2010/08/21)
مليو نه منهنجي مارن کي، آچر تي آرام،
روئي پيو سلام، سندن سختيون پسي.
(2010/08/21)
جمعي سندو روزو ۽ آهي وقت افطار،
توکي سو هزار، سائين سلام منهنجا.
((افطاري وقت) 2010/08/20)
درمحمد درياهه سان، رهه نه تون ناراض،
سلام سمجهن راز، مارن جي مصيبت جو.
(2010/08/20)
هن جي پاڻيءَ کان گهڻو، اکين سندو آب،
سلام چون ثواب، ملڻو ناهه درياهه کي.
(2010/08/19)
رهيو ايرن غيرن سان، جنهن پاڻيءَ تي پاڻي،
سچو نه ساڻي، سانگين ۽ سلام سان.
(2010/08/18)
درياهه تنهنجي دهشت جو، بڻيا مارون نشانو،
سلامن سو افسانو، سکيو پنهنجي رت سان.
(2010/08/17)
قهر نه بڻج قوم لاءِ، اهي دادلا درياهه،
ناهي پنهوارن پرواهه، سڻي سلام اهو آئيا.
(2010/08/15)
پسي سور سانگين جا، روئي پيو رمضان،
انهن جو ارمان، سلام سليندا سائين سان.
(2010/08/12)
تون دعا تون دوست، تون سائين سگهارو،
تون آهين سهارو، سندم ۽ سلام جو.
(2010/08/11)
هيڻي منهنجي حال جي، توکي آهه خبر،
رحم سندي مان نظر، طلبان هن سلام سان.
(2010/08/10)
سانگي سور وندن جو، آهي خالق نگهبان،
مون مارون پريشان، سلام! چئج سائين کي.
(2010/08/09)
اول خير خدا کان، گهران مارن لاءِ،
جيءُ اچي جيئن جاءِ، ۽ چوان سلام صبح جو.
(2010/08/09)
دهشت دم درياهه جي، شهرن منجهه پيو شور،
سلام اهو دور، چئجان آيو سور کڻي.
(2010/08/05)
سائين! سچ جي سونهن بنان، آهيان اڻپورو،
سلام سمورو، عرض رکندو اوهان کي.
(2010/07/31)
سلام چئجان سائين کي، بڻجي عرضدار،
باري کڻجانءِ بار، آهيون تنهنجي آسري.
(2010/07/29)
گهوريان سر سائين تان، اهو اتم انعام،
چوندي اهو سلام، صاحب سندءِ در تي.
(2010/07/21)
سائين منهنجو آسرو، سندم سائين سهارو،
اهو سلام سيگهارو، پيغام پهچاءِ پا نهنجو.
(2010/07/19)
سلام چئج سائين کي، آهن درد هزار،
باري کڻندي بار، تون ئي منهنجو آسرو.
(2010/07/18)
صدقي سائين تان، جنهن کي درد وندن جو دک،
سلامن پنهنجو سک، گهوريو انهيء وير تان.
(2010/07/18)
سکي اچجو سائين کان، ماڻهپي جي مام،
پوءِ سويري سلام، مون کي به سمجهائجو.
(2010/07/16)
سلام سمجهي سوچ سان، مون کي يار سڻو،
کلندي جي نه وڻو، ته روئي به ريجهائجو.
(2010/07/15)
روئندو پسي راضي رهن، ته کلان نه آئون مور،
جو سيني اندر سور، سو سلام سڻائجو سائين کي.
(2010/07/13)
درياهه نجائي روح، تون سانگي ائين نه ستاءِ،
سلام جائبجاءِ، سور سليندي سائين سان.
(2010/08/17)
توتي روز قيام جو، دانهيندس درياهه.
سلام چون شاهه، منجهائي مارن جا.
(2010/08/15)
سلام سڻائجو سائين کي، اسان جا ارمان،
اسان اوکا امتحان، سيني لاتا صدين کان
(2010/08/14)
ماڻهن لاءِ معمولي، پر دل لاءِ جيئن نماز،
سائين سمجهه راز، صبح جي سلام جو.
(2010/09/09)
ناهي عيد انهن جي، جن لاءِ ديس بڻيو پرديس،
سلام نه پاتو ويس، پسي سور سانگين جا.
(2010/09/09)
صبح هجي يا شام، مان آهيان دعاگو،
جي ناهيو دو بدو، پردم دم ياد ته آهيو.
(2010/09/08)
سانگين سک نه مليو، اجها آئي عيد،
درد وندن جي ديد، صاحب! آهه سلام تي.
(2010/09/07)
پندس دعائون تو لاءِ، ليلتہ القدر جي رات،
گهرندس سا سوغات، توکي وڻي جي سدا.
(2010/09/06)
فرض آهه اسان تي، تنهنجو ادب احترام،
سائين پوءِ سلام، واجب آهي مون تي.
(2010/09/06)
تو جيئن آهي سائين، تنهنجي ياد ثواب،
تون آهين لاجواب، هروجہمونکانگهڻو.
(2010/09/05)
پهچڻو نه پاڻي، جتي قيامت تائين،
سو درياهه اتاهين، سلام! ائين نه آئيو.
(2010/09/05)
لاهي لغام درياهه تان، جن مارون منجهايا،
انهن تي آيا، حرف هزار سلام جا.
(2010/09/05)
سائين! صبح سان، جيئن ورتم تنهنجو نام،
ملي ويو آرام، اندر جي انسان کي.
(2010/09/04)
اندر پسيم اجرو، جيئن ورتم تنهنجو نام،
مليو مون آرام، سلام چوندي صبح جو.
(2010/09/04)
منهنجو سلام ان لاءِ، جو سائين آهه سپوت،
سمجهي جو لاهوت، پکن ۽ پنهوارن کي.
(2010/09/04)
سهارو بڻبا سانگين جو، سارا يار سپوت،
انهن جا لاهوت، سلام سندن سيني سان.
(2010/09/03)
ويندي گذري سانوڻي، ايندو سيارو،
منهنجو جيءَ جيارو، رهندو سدا روح سان.
(2010/09/03)
ناهه پرواهه پنهوارن کي، جي آيا غم الم،
هي دودا دم بدم، رکندا سک سلام جي.
(2010/09/02)
سندي نظر جا منتظر، سج صبح ۽ مان،
اسان جو توسان، رشتو آهي روح جو.
(2010/09/02)
جي سانگي هئا سُکي، تن کي مليا سور،
پلپل اهي پور، مليا مون کي ۽ سلام کي.
(2010/09/01)
کڻي پاراتا پنهوارن جا، پهتين ساگر منجهه،
صبح هجي يا سنجهه، سانگي ياد سلام سان.
(2010/08/31)
سائين! سياست هاڻي، هلائيندا پاڻيءَ تي،
جو مطلب لاءِ نچي، سمجهجانءِ سلام کان.
(2010/09/05)
ماريو پيا ماريندم، اهي سانگين جا سور،
پنهوارن جا پور، کڻندا سر سلام جو.
(2010/08/31)
پسي سانگين سور، سندم روئي پيا سلام،
هي مون کي ماتام، ماريون ماريندا پيا.
(2010/08/30)
جي مليا سور سانگين کي، سي سائين! هلندا سال،
غيرن جا به افعال، آهن سلامن سامهون.
(2010/08/28)
سواءِ تصور تنهنجي، نيڻن منجهه نه غير،
من اندر جو مير، سائين! سلام نه سکيا.
(2010/08/28)
دک ۽ درد سندي او سائين!، گذري ويندي رات،
هي سورن جي سوغات، رهندي صديون ياد سلام کي.
(2010/08/27)
وارث جي وطن جا، سي مارون مون محتاج،
جن جا تخت ۽ تاج، سي سورن جا سلام چون.
(2010/08/26)
دهشت گرد ملي درياهه سان، مارون مون مارين،
سانگي پيا سارين، تو سورهيه جي سلام کي.
(2010/08/25)
اميدون انهن جون، تو سان ئي آهين،
آسرو نه لاهين، سانگي صبح سلام جو.
(2010/10/02)
جي آهن پنهنجي قوم جا، خاصا خوب غلام،
انهن کي سلام، تاريخ چيا صدين کان.
(2010/10/01)
سهارا سانگين جا، مان توتي لکان گيت،
سلامن سنگيت، سوچيا آهن سچ مان.
(2010/09/30)
ناهي دل اندر جي، مارن لاءِ محبت،
سلامن کي نفرت، آهي ان وجود سان.
(2010/09/29)
مارون منهنجا آسري، اوهان جي آهين،
سارين ۽ نهارين، سلام سان سائين کي.
(2010/09/28)
قرض آهن قوم جا، ماڻهون باشعور،
سلامن اهو سور، صبح سليو سانگين سان.
(2010/09/27)
شل سمجهو هن سلام سان، مارن جي منشا،
صلاح بڻجي سا، جا دردن جي دوا هجي.
(2010/09/26)
سوچيو صورتحال تي، اسان جا اين جي اوز،
متان روز بروز، مارن منجهن مامري.
(2010/09/25)
ويندا گذري غم، ورندي سکن واءُ،
لهندو اهنج ايذاءُ، صبح جي سلام سان.
(2010/09/24)
صاحب! گهرجي قوم کي، تنهنجو سهارو،
اسان جو اشارو، سمجهه هن سلام سان.
(2010/09/23)
وسندا شهر ويران بڻيا، ايندي آفت پاڻيءَ جي،
اچي بار پيا توتي، وير! ملهاءِ سلام تون.
(2010/08/20)
آهيون اوهان آسري، سانگي، سلام ۽ مان،
تنهنجي ئي در تان، ملندو خير خلوص جو.
(2010/08/19)
جنهن کي جذبو قوم جو، سوئي آهه جوان،
خدمت سان هو خان، ماڻين سلام مارن جا.
(2010/08/18)
اوهان سارا سون، مون سان عيب اپار،
کڻجو منهنجا بار، صدقي هن سلام جي.
(2010/08/18)
وري سکندا وير، هن قوم سندي تقدير،
مارون منهنجا مير، پسندا سک سلام سان.
(2010/08/17)
سهارو هنن سانگين جو، صاحب!تون آهين،
تون جي چاهين، لهن سور سلام سان.
(2010/09/16)
توکي پيو تانگهي، درد وندن جو ديس،
سورن سندو ويس، سلام پاتو سانگين لاءِ.
(2010/09/08)
محبتي مارن جا، سي خدمت سمجهن خرض،
جن دلين منجهه مرض، سي پري هن سلام کان.
(2010/09/13)
دکن ۽ دردن جي، جا دکي پئي دونهين،
سلام چئي سونهين، آهي اها آئيندي جي.
(2010/09/10)
ايندو در اسان جي، کڻي سکن جو سامان،
جو منهنجو آ مهمان، سلام کيس صبح جو.
(2010/10/02)
گهرندي خير خلوص جو، گهوريم جندي جان،
دنيا هن نادان، درد نه سمجها دل جا.
(2010/09/09)
رئندي ملي نه راضپو، پندي ملي نه پيار،
هي دنيا جو وهنوار، جا سکي سور سبق جو.
(2010/09/28)
نه عيدن ته عيدون مليون، نه غيرن ته گنج،
اسان جا اهنج، سائين ياد نه رکيا.
(2010/09/25)
سال نه گهريم سائين کان، ساعت جو هو سوال،
هجيم ها جي افعال، ته ملي ها حد کان گهڻو.
(2010/09/25)
صبح آڻج سکن جو، سانگين لاءِ صاحب،
جي گهريو رازق رب، ملندي سلام سلامتيون.
(2010/09/25)
احسان ان الله جا، جو مارون مليم مير،
سي بدلائيندا تقدير، پوچيندي سلام سان.
(2010/09/24 )
روز اچان پيو در تي، دعائون کڻي سلام،
تنهنجي پياسين سام، خالي مون نه ورائجو.
(2010/09/23)
چوندي سلام صبح جو، سوچيان پيو سائين،
تون ئي ته آهين، فقط سهارو منهنجو.
(2010/09/23)
راحت مليم روح کي، چيم جيئن سلام،
سائين! تنهنجو نام، لکيل آهي دل تي.
(2010/09/20)
سلندو آيس صاحب سان، سانگين سندا سور،
پل پل اهي پور، ستائن هن سلام کي.
(2010/10/24)
آهن لائق عزت جي، پکا ۽ پنهوار،
جي هجن سر هزار، گهوريان صبح سلام سان.
(2010/10/23)
صبح سج سلام کي، تنهنجي وائي وات،
جيئن ئي گذري رات. پهچن در ديدار لاءِ.
(2010/10/22)
جيسين ساهه سرير سان، تيسين توهان جا،
اوهان راڻا ۽ راجا، صاحب! هن سلام جا.
(2010/10/21)
والي وسائج، سکن سندا مينهن،
درد نه پسن جيئن، سانگي هن سلام سان.
(2010/10/20)
محبت جنهن کي مارن سان، ان جو آئون غلام،
هي صبح جو سلام، آهي نالي انهيءَ جي.
(2010/10/19)
جي ملي سک سانگين کي، تان گهوريان هيءَ جهان،
هي زمين آسمان، سنواريان سلامن سان.
(2010/10/18)
ماري سگهندين موت کي، جي مارن لهين سار،
تنهنجا غم هزار، سلام کڻندا اکين تي.
(2010/10/17)
پنهوارن جي پيچ سواءِ، ناهي سچو نيهن،
محبت سندو مينهن، وسڻو ناهه سلام بنان.
(2010/10/16)
سانگين سندي سور مان، سرجي پيم سلام،
سي تنهنجي در آندام، دردن سندي دارونءِ لاءِ.
(2010/10/15)
جت محبت ماڻهپو، ات پهچن پيا سلام،
تن لاءِ دعائون جام، جي عاشق آهن مارن جا.
(2010/10/14)
ويهي جيئن نه ورچان، آئون هلان صبح شام،
صبح جا سلام، پهچايان پنهوارن کي.
(2010/10/13)
ساريان پيو صبح کان، چوندي سَوَ سلام،
صاحب! تنهنجي ساهه، اسان آهيون سالن کان.
(2010/10/12)
مولا رک محفوظ، سورن کان سانگين کي،
تون واحد آهين ودود، سک رک سلام سان.
(2010/10/11)
منجهڻي ۽ منجهائڻي، ماڻهن جي نفسيات،
پر ناهي ذات ۽ پات، صبح سندي سلام جي،
(2010/10/10)
صاحب! بڻج سوجهرو، رهي نه اوندهه جيئن،
خوشين سندا مينهن، وسن هن سلام سان.
(2010/10/09)
راحت مليم روح کي، چيم جيئن سلام،
مارن سندو نام، لکيل منهنجي دل تي.
(2010/10/08)
روئندي ملي نه راچنو، پندي ملي نه پيار،
کڻجان پنهنجو بار، سکي هن سلام کان.
(2010/10/07)
سانگين سور پرائيا، سور سندن سنسار،
انهن جو آزار، لاهيندين سلام سان.
(2010/10/06)
درد وندن جي درد جو، دل منجهه درد سماءِ،
تون منزل اها پاءِ، جا ملي سَوَ سلام سان.
(2010/10/05)
صبح ايندو سانگين لاءِ، سوين سک کڻي،
سلامن کي وئي وڻي، خدمت محبت تو سندي.
(2010/10/04)
سهارا سانگين جا، مان توتي لکان گيت،
سلامن سنگيت، سوچيا آهن سچ مان.
(2010/10/03)
ناهي دل اندر جي، مارن سان محبت،
سلامن کي نفرت، آهي ان وجود سان.
(2010/10/02)
مارون منهنجا آسري، اوهان جي آهين،
سارين ۽ نهارين، سلام سان سائين کي.
(2010/10/01)
قرض آهن قوم جا، ماڻهو باشعور،
سلامن اهو سور، صبح سليو سانگين سان.
(2010/10/28)
گهوريان جان جوانن تان، جي سانگين لهن سار،
انهن کي هر وار، چوان سلام صبح جا.
(2010/10/15)
پنهنجي ئي سورن جو، آهيان مان سامان،
تون ئي آن درمان، توکي سلام صبح جو.
(2010/10/15)
عيبن بدران عرض تي، رکجان روز نظر،
دل جا جهنگ ۽ جهر، روشن رکي سلام سان.
(2010/09/16)
مون کي، من کي، روح کي، تنهنجي تانگهه گهڻي،
سائين تون به کڻي، پرچي پئج سلام سان.
(2010/11/06)
آئون اوهان لاءِ اوپرو، پر اوهان من اندر،
هجي هاوس اگر، اچان هان سلام سان.
(2010/11/05)
غرض فقط تنهنجي، احترام سان آهي،
صبح يا شام سان نه، سلام سان آهي.
(2010/11/04)
جاءِ جنين جي جيءَ اندر، تن لاءِ آهه سلام،
انهن سندو نام، آ ورد وظيفو دل جو.
(2010/11/04)
رشتو جنهن سان روح جو، اصل کان آهي،
جي قوم اها چاهي، ته ملي مان سلام کي.
(2010/11/03)
اسين قوم عظيم جا، ماڻهو منتشر،
ناهي بيخبر، سلام صورتحال کان.
(2010/11/02)
پسي ايندا پنهنجن کي، صبح جا هي سلام،
جلي مرندا جا، دشمن سارا ديس جا.
(2010/10/31)
تنهنجي مون تاريخ، لکي سلامن سان،
سمجهين ائين متان، بيگر لاهيندو وتان.
(2010/10/01)
تون صاحب آهين سچيءَ سان، اسين خادم خدمتگار،
تنهنجي تند تنوار، سدا آهه سلام کي.
(2010/10/30)
صاحب! منهنجي صاحبي، آهي عجز نياز،
سلامن ان جو ساز، در پهچايو دوست جي.
(2010/10/29)
پاليا آهن پنهنجن لاءِ، نفرت جا جن نانگ،
برهه سندي بانگ، سڻندا پوءِ به سلام کان.
(2010/10/28)
مون کي مليو مارن کان، تشخص سندو تاج،
مون لاءِ معراج، جو چوان سلام تن کي.
(2010/10/27)
ان پر انسان جو، قياس نه رکي قوم جو،
اصل آهي شان، صدقي سانگين جي سلام سان.
(2010/10/25)
محبت مروت ماڻهپو، مون کي مارن سيکاريو،
اهو امرت پيارو، صاحب! مون سلام کي.
(2010/10/24)
جي ناهي محبت مارن سان، ته ان پر آئون انسان،
اڻپورو ايمان، ناهه پسند هن سلام کي.
(2010/10/23)
سب دعاگو آهيون، خوش رهو سائين سدائين،
صبح کان شام تائين، سلام کان صدين تائين.
(2010/10/03)
سوچيو صورتحال تي، اسان جي اين جي اوز،
متان روز بروز، مارون منهنجن مامري.
(2010/09/22)
ويندا گذري غم، ورندو سکن واءُ،
لهندو اهنج ايذاءُ، صبح جي سلام سان.
(2010/09/20)
راحت مليم روح کي. چيم جيئن سلام،
سائين! تنهنجو نام، لکيل منهنجي دل تي.
(2010/09/19)
صاحب گهرجي قوم کي. تنهنجو سهارو،
اسان جو اشارو، سمجهه هن سلام سان.
(2010/09/21)
آهيون اوهان آسري، سانگي سلام ۽ مان،
تنهنجي ئي در تان، ملندو خير خدمت جو.
(2010/09/17)
جنهن کي جذبو قوم جو، سوئي آهه جوان،
خدمت سان هو خان، ماڻي سلام مارن جا.
(2010/09/16)
وري لکندا وير، هن قوم سندي تقدير،
مارون منهنجا مير، پسندا سک سلام سان.
(2010/09/16)
اوهان سارا سون، مون سان عيب اپار،
کڻجو منهنجا بار، صدقي هن سلام جي.
(2010/09/15)
عيبن بدران عرض تي، رکجان روز نظر،
دل جا جهنگ ۽ جهر، روشن رکي سلام سان.
(2010/09/15)
سهارو هن سانگين جو، صاحب تون آهين،
تون جي چاهين، لهن سور سلام سان.
(2010/09/14)
پنهنجي ئي سورن جو، آهيان آئو سامان،
تون ئي آن درمان، توکي سلام صبح جو.
(2010/09/13)
صبح جي سلام سان، هي شامل دعائون،
دعاگو آئون، آهيان اوهان جو اصل کان.
(2010/09/13)
توکي پيو تانگهه، درونديءَ جو ديس،
سورن سندو ويس، سلام پاتو سانگين لاءِ.
(2010/09/12)
آهي پيش اوهان کي، صبح سندو هي سلام،
سک چين ۽ آرام، مولا کان توکي ملي.
(2010/09/12)
محبت مارن جا، سي خدمت سمجهن فرض،
جن دلين منجهه مرض، سي پري هن سلام کان.
(2010/09/11)
جي آهن خادم قوم جا، تن لاءِ سو سلام،
عقيدت جا انعام، ملندا کين محبت سان.
(2010/09/11)
دکن ۽ دردن جي، جا دکي پئي دونهين.
سلام چئي سونهين، اها آهه آئيندي جي،
(2010/09/08)
سائين صبح سان، جيئن ورتم تنهنجو نام،
ملي ويو آرام، اندر جي انسان کي.
(2010/09/03)
منهنجو سلام ان لاءِ، جو سائين آهه سپوت،
سمجهي جو لاهوت، پکن ۽ پنهوارن کي.
(2010/09/03)
جي سانگي هئا سکي، تن کي مليا سور،
پليل اهي پور، مليا مونکي ۽ سلام کي.
(2010/08/31)
هِتِ دهشت دم درياهه جي، هُتي شهرن منجهه مروان،
اهي سورن جا سامان، سلام مليا سانگين کي.
(2010/08/23)
سلام چون سلابين جي، اچي لهو سار،
زنده قوم جا پار، آهن خوب اسان اندر.
(2010/08/21)
مولا محتاجيءَ کان، مارون رب بچاءِ،
دعا اهي پهچاءِ، سلام! سائين در تي.
(2010/08/20)
مليو نه منهنجي مارن کي، آچر تي به آرام،
روئي پيو سلام، سندن سختين کي پسي.
(2010/08/20)
جي محبت ۽ خلوص جا، آهن سائين سفير،
اهي ماڻهو مير، قبولن سلام کي.
(2010/08/20)
درمحمد درياهه سان، رهه نه تون ناراض،
سلام سمجهن راز، مارن جي مصيبت جو.
(2010/08/19)
هن جي پاڻي کان گهڻو، اکين سندو آب،
سلام چون ثواب، ملڻو ناهه درياهه کي.
(2010/08/18)
رهيو ايرن غيرن سان، جنهن پاڻيءَ تي پاڻي،
سو سچو نه ساڻي، سانگين ۽ سلام سان.
(2010/08/17)
درياهه تنهنجي دهشت، جو بڻيا مارون نشانو،
سلامن اهو افسانو، لکيو پنهنجي رت سان.
(2010/08/16)
قهر نه بڻج قوم لاءِ، تون دادلا درياهه،
ناهه پنهوارن پرواهه، سلام سڻي اهو آئيا.
(2010/08/15)
سلام سڻائجو سائين کي. اسان جا ارمان،
اسان اوکا امتحان، سيني لاتا صدين کان.
(2010/08/12)
پسي سور سانگين جا، روئي پيو رمضان،
انهن جو ارمان، سلام سليندا سائين سان.
(2010/08/11)
تنهنجي رحم بنان رانول، ناهي ناهي راهه،
شل سڻين شهنشاهه، سندم ۽ سلام جي.
(2010/08/11)
تون دعا تون دوست، تون سائين سگهارو،
تون آهين سهارو، سندم ۽ سلام جو.
(2010/08/11)
هيڻي هن حال جي، توکي آهه خبر،
رحم سندي نظر، طلبيان هن سلام سان.
(2010/08/09)
سانگين سور وندن جو، آهي خالق نگهبان،
مون مارون پريشان، سلام چئج سائين کي.
(2010/08/08)
اول خير خدا کان، گهران مارن لاءِ،
جيءُ اچي جيئن جاءِ، چوان سلام صبح جو.
(2010/08/08)
چيو صبح سلامن کي، دهشتوند درياهه،
سندم جهلي جنهن راهه، تن کي تباهي ملي.
(2010/08/06)
درد وندن جي ديس کي، گهرجي امن امان،
شاهي ان جو شان، سلام طلبن صبح سان.
(2010/08/03)
شهرن اندر باهه، هِتي چؤطرف پاڻي،
سلام چئي ساڻي، سائين آهي ديس جو.
(2010/08/03)
درد وندن جي ديس کي، رکج منجهه پناهه،
دلين سندي دانهن، سلام پهچاءِ سيگهه سان.
(2010/08/03)
ماڻهن سندي مهر سان، جي مليا نفرت جهول،
سي تحفا رنگ رتول، سلامن رکيا اکين تي.
(2010/08/02)
هجي تاءُ غيرن لاءِ، پر پنهنجن سان پرچاءُ،
دعا گهري تون آءُ، سلام! سائين در تان.
(2010/07/27)
خلوص ويو خلق مان، ماڻهن مان محبت،
انهن جذبن جي اهميت، سيکاريم سلام کي.
(2010/07/27)
نفرت گهرجي ناحق گهرجي، طلبن خاض ۽ عام،
صبح جان تون سلام، سمجهي اچجان سائين کان.
(2010/07/25)
صدقي سائين تان، جنهن کي دروندن جو دک،
سلامن پنهنجو سک، گهوريو انهيءَ وير تان.
(2010/07/17)
جي سمجهن رشتا روح جا، انهن لاءِ سلام،
جي باقي آهن خام، ناهن سلام تن کي.
(2010/07/17)
محبت، نياز ۽ ماڻهپو، سکندا اچو سلام،
اهي اوصاف عوام، وساريا ورهين کان.
(2010/07/16)
رئندو پسي راضي رهن، ته کلان نه آئون مور،
سيني اندر سور، سلام سڻائجو سائين کي.
(2010/07/12)
سائين! سلامن مان، سکيو مون به گهڻو،
کلندي جي نه وڻو، ته روئي رنگ رچائجو.
(2010/07/11)
سلجو نه منهنجي سائين سان، اوهان سور سلام،
چئجو صبح ۽ شام، تو لاءِ دعائون پيو گهري.
(2010/11/02)
آهن لائق عزت جي، پکا ۽ پنهوار،
جي هجن سرهزار، ته گهوريان صبح سلام تان.
(2010/10/25)
نيڻن سکيو ناهه، ته در در واجهائين،
سلامن جيان آهين، عاشق تنهنجي در جا.
(2010/11/28)
جنهن کي محبت ماريو، تنهن ماريو پنهنجو موت،
هن کي ساري هوت، چوندو سَوَ سلام پيو.
(2010/11/27)
پرچائيندي پرين کي، سوين گذريا سال،
هيڻان منهنجا حال، سلام! سڻايو صاحب کي.
(2010/11/14)
رشتا منهنجي روح جا، نکاريندو نيهن،
محبت سندو مينهن، وسندو سر سلام جي.
(2010/11/11)
مولا ماڻهپي جا وري وسائج مينهن،
من وري نسرن مينهن، ۽ سلامن ماڻن سکن کي.
(2010/11/10)
محبت سندي من کي، صاحب! ستي پياريم،
پوءِ جو نهاريم، ته صبح تون ته سلام به تون.
(2010/11/09)
صاحب! هن سنسار جي، صورت مورت تون،
مطلب اهو مون، ته آهين سونهن سلام جي.
(2010/11/07)
مولا مينهن وساءِ، محبت سندا مارن تي،
نفرت کان تون بچاءِ، صاحب! صبح سلام کي.
(2010/11/09)
تون رسندي مون رئندي، صاحب! گذريا سال،
هيڻان منهنجا حال، سڻجان هن سلام کان.
(2010/11/07)
تو رد واجهائيندي، صاحب! گذريا سال،
هيڻان منهنجا حال، سڻج صبح سلام کان.
(2010/12/19)
سائين! سمجهو پيا، ته تو بن خوش رهبو،
هر روز پيو چئبو، دک درد گهڻو سهبو.
( 2010/12/17)
صبح سج سلام سان، آهيون چارئي يار،
هر روز اچون هر بار، دوستن در ديدار لاءِ.
(2010/12/18)
رهندي ياد حسين جي، جيسين آهه جهان،
شاهي سندن شان، سڻجو هن سلام کان.
(2010/12/17)
عقيدت امامن جي، پيا سمجهائن سلام،
صبح هجي شام، هجي حب حسين جي.
(2010/12/16)
نيڻن نير وهائيو، جيئن آيو محرم ماه،
شهيدن جو شاه، ارفع هن سلام کان.
(2010/12/15)
رهندي تنهنجي روز، مون کي محتاجي.
منهنجي آ آزي شال سدا راضي رهو.
(2010/12/14)
سج، صبح ۽ مون سندو، هي روزانو معمول،
۽ پنهنجو اهو اصول، تو در سلام لاءِ اچون.
(2010/12/14)
سبق کڻي سرت جو، آيو محرم ماهه،
سلام سسي ۽ ساهه، گهوريندا سچ تان.
(2010/12/13)
هردم دوست دعا، مان گهران تنهنجي لاءِ،
جنهن به هجين جاءِ، سدائين سکيو هجين.
(2010/12/12)
محبت آهي ماڻهپو، نفرت دل جو داغ،
سلام اهو بي لاگ، چوندا در دوست جي.
(2010/12/12)
آيو هن زبان تي، جئين ئي تنهنجو نام،
نسري پيو سلام، صبح سندي سج جيان.
(2010/12/10)
مئو آهيان مان، تون آهين حياتي،
نئون توسان لائي، محبت ۽ احترام جي.
(2010/12/10)
گستاخي انسان سان، مها پاپ خطا،
اها سوچ سدا، آهي صبح سلام کي.
(2010/12/09)
صاحب منهنجي سيني اندر، سورن جو سنسار،
لهندو اهو آزار، سمجهن پر سلام جي.
(2010/12/08)
محب امن اتحاد جي، صبح جو سئن هڻان،
آئون وڻان يا نه وڻان، وڻنين شال سلام هي.
(2010/12/07)
ملي معمول ماڻهوءَ جو، ملهه مهانگو مال،
جيئنن لاءِ جنجال، سلن سور سلام پيا.
(2010/12/06)
سنگ به بڻجي پارس پئي، جي اچي سندي قريب،
منهنجو هي نصيب، جو تولاءِ صبح سلام لکان.
(2010/12/06)
واجهائين ويرن کي، پر تون ئي وير طبيب،
جو آيو سندي قريب، سون بڻيو سلام جيان.
(2010/12/05)
سکيو رهين سائين سدا، شال نه پسين ڏک،
ماڻين سارا سک، ساري هن جهان جا.
(2010/12/04)
مونين وجهي منهن، پيو سوچي وير طبيب،
ته آهي رمز عجيب، بڻيو درد دوا سلام لاءِ!
(2010/12/03)
موت نه ماري سگهيو، ماريو محبت مام،
وسريا صبح ۽ شام، نسريا سور سلام مان.
(2010/12/02)
فقط تنهنجي ياد ۽، فقط تنهنجي تانگهه،
جي آئي صبح بانگ، پر رهبو تولاءِ منتظر.
(2010/12/01)
چارئي طرف چتائيم، آهين تون ئي تون،
پوءِ سوچي چيو سون، صاحب! سلام صبح جو.
(2010/12/01)
نئين سج نئون سلام، ۽ نوان حال احوال،
صاحب! صديون سال، رهندو رشتو روح جو.
(2010/12/01)
آهيان ويري اونده جو، صاحب! صدين کان،
ائين پيو چاهيان، ملي سهائي سلام سان.
(2010/11/30)
سمجهي سوال اسان جو، سائين رهي چپ چاپ،
مون رئندي گذري رات، ترس نه آيس ترجو.
(2010/11/28)
سائين! ساري رات، مون ويهي گذاري،
ورندي تو واري، ملي نه مون مرحوم کي.
(2010/11/28)
اونداهيءِ جو آسرو، رکن اکيون جي،
اسان انهن کي، رکيو پري سلام کان.
(2010/11/28)
تو در آيس مان، کڻي آس گهڻي،
هاڻي دوست کڻي، اگهاءِ عرض اسان جو.
(2010/11/27)
اها حسرت آهه، ته ماري نه تيسين موت،
ماڻيان پنهنجو هوت، پوءِ رهان يا نه رهان.
(2010/11/26)
تو تان گهوري گهوريان، جي هجن سر هزار،
لهجو منهنجي سار، تون کي آهين آسرو.
(2010/11/25)
تنهنجو ناهه مثال، شهر گهميا مون جام،
هڻندو رهندس هام، ته تون ئي سندر آهين.
(2010/11/24)
ماريندي مظلوم کي، تنهنجي چپ چپات،
رئندي گذري رات، اجهو صبح به آئيو.
(2010/11/18)
وسندا شهر ويران بڻيا، ايندي آفت پاڻيءَ جي،
اچي بار پيا توتي، وير ملهاءِ سلام تون.
(2010/09/19)
تون سهڻي تخليق ان جي، سهڻو جنهنجو نام،
صبح سندو هي سلام، ارييان آئون خلوص مان.
(2010/09/19)
سواءِ تصور تنهنجي، نيڻن منجهه نه غير،
من اندر جو مير، سائين! سلام نه سکيا.
(2010/08/27)
ساريندي سائين کي، آئي عمر جي شام،
تون ساري چئج سلام، اسان تنهنجي آسري.
(2010/08/03)
مان رئان هو ريجهن، ناهي سودو مهانگو،
ان کان سهانگو، جي طلبن سر سلام سان.
(2010/07/14)
اگهائيندو اسان جا، سائين سارا سوال،
جي اندر جا احوال، سلامن ات سڻائيا.
(2010/07/10)
سواءِ در دوست جي، باقي در حرام،
صبح سندو هي سلام، پابند ان اصول تي.
(2010/06/24)
آئون نه جيئندي انهن ري، محبت جنين من،
وهسن خوب وسن، تن لاءِ سلام صبح جا.
(2010/06/24)
سندم سلام مون جيان، محبت منجهه مطيح،
جنهن به چيو “جيءُ”، اسان قربان انهيءَ تان.
(2010/06/23)
جنهن کي چون ماڻهپو، سو محبت جو معراج،
اسان اهو رواج، سيکاريو سلام کي.
(2010/06/20)
سمجهو جيئن سمجهن، سمجهن تيئن سلام،
معلوم تن کي مام، اسان جي عقيدت جي.
(2010/06/18)
دعائون سندم دل جون، تولاءِ کڻي تمام،
صبح جو هي سلام، آئيو تنهنجي در تي.
(2010/08/17)
صدين کان سائين!، توسان آهي انگ،
سلام ان جو انگ، رشتو رهڻو آهه جو.
(2010/06/15)
ناهي عجز نياز سواءِ، سائين سان رشتو،
اجهو اچي پهتو، تو در سلام صبح جو.
(2010/06/13)
قاصد بڻجي قرب سان، ايندي سَوَ سلام،
اسان سندي احترام، سکيا آهن صدين کان.
(2010/06/11)
سکي سدائين رهين، هجئي راضي رام،
صبح جو هي سلام، توکي چيم دل سان.
(2010/06/11)
ناهي نماز نيهن بنان، ائين چيم سلامن،
جي سندي در اچن، سي سياڻا سنسار کان.
(2010/06/10)
نيتيم صبح نماز، ته سلامن نيتيو نيهن،
نيڻن منجهان نيهن، وسائيندا تو در آئيا.
(2010/06/09)
جي سلام ۽ سائين جو، اسان تي احسان،
دل تي مليو دان، انهن کان اسان کي.
(2010/06/08)
جو نير سندم دل جو، ماڻهن ليکي مينهن،
جن به سمجهيو نيهن، تن سهارو سلام جو.
(2010/06/06)
ناهي اهو زبان تي، جو سيني اندر سور،
پر پل پل اهو پور، صبح اچي ته سلام چوان.
(2010/11/30)
خير خواهي خلق جي، ۽ نيهن جن خاطر پيار،
اهوئي سنسار، سلام چاهن صبح سان.
(2010/12/20)
زنده تان زندان اندر، مئي ماڻهن وات،
سورن جي سوغات، سلام! ملي سياڻن کي.
(2011/01/24)
ملندو تنهنجي در تان، ناهيان مان مايوس،
سلام، دعا ۽ خلوص، پهچايان روز پيو.
(2011/01/23)
“عنايت” سلام کي، هي سبق سيکاريو،
مري به جياريو، حق ۽ سچ ۽ شان کي.
(شاه عنايت جو ڏينهن) 2011/01/22)
صاحب! سلام صبح جو، آهي خوشنصيب،
پهريون پسي حبيب، آتين هنن اکين کان.
(2011/01/21)
امرت آهه اسان لاءِ، لطيفي پيغام،
اهو سينهو سلام، پهچائج پنهوارن کي.
(لطيف جي عرس جي موقعي لاءِ) 2011/01/20)
آهين ساهه سلام جو، منهنجو پر تون روح،
سنجهه هجي يا صبح، تنهنجي ياد رهي سدا.
(2011/01/19)
آئون سواءِ عجز جي، آهيان اڻپورو،
پر پورو سمورو، آهيان سلام! انهن جو.
(2011/01/18)
روح اسان جي روئي روئي، جر وهايا جال،
سلامن کي نه مجال، ته سلن سور اسان جو.
(2011/01/17)
صاحب! منهنجي سپنن جا، آهن سَوَ سوال،
سلام اهي احوال، اوريندو اوهان سان.
(2011/01/16)
سيکاريم سلام کي، اوهان لاءِ آداب،
سمجهي برهه جا باب، آيو در اوهان جي.
